‘Shit, we hebben nog geen logo.’ Ik staarde naar het computerscherm. Naast me zat de maker van de website. ‘De bouwer,’ zoals dat in die kringen heet. Van vormgeving zei hij weinig te weten, maar hij had nog wel ergens een website-stramien liggen en dus zou het er op lijken dat de site door een topdesigner of zo was uitgetekend. De teksten stonden er op, net als de foto’s – gratis bijeen geschreven en geklikt door een tekstschrijver en een fotograaf.

Geen logo. En ook geen geld voor een logo. Want het is een website voor een goed doel. Voor Elmie, die lijdt aan lipoedeem en zonder operaties uiteindelijk in een rolstoel terecht komt. Want haar benen blijven maar opzwellen. De verzekeringsmaatschappij wil niks weten van een operatie en mompelt wat over ‘effect niet bewezen’ en ‘cosmetisch’. Dus kieperden familieleden en andere dierbaren de portemonnees leeg. En toen kwam er nog flink wat geld tekort.

Een actie dus, moest er komen.

Zwemmen in De Dommel? De organisatie van Swim To Fight Cancer kostte ongeveer het twintigvoudige van de operaties die Elmie nodig heeft. Zes keer een berg op fietsen? Al zo vaak gedaan en best ver weg ook, die Alpe d’Huez. Emmers water over het hoofd? Te potsierlijk voor woorden.

Daar komt bij: is het nou echt nodig om capriolen uit te halen om geld in te zamelen voor een goed doel?

Nee, besluiten we. En we beginnen zelfs geen Twitter-account of Facebook-pagina, wat al die social media-goeroes ook beweren. Een website, dat gaat het worden. Helemaal onbezoldigd bij elkaar gebouwd, gefotografeerd en geschreven. En daarna vrienden en bekenden daarover informeren. Of die maar reclame willen maken. Daarnaast bellen we de lokale blaadjes.

Een week later stroomt de bankrekening vol, heeft de website meer dan tweeduizend bezoekers per dag en hangen Algemeen Dagblad, Omroep Brabant en Hart Voor Nederland aan de telefoon.

De kosten van de campagne: nul euro. Waarbij dat logo nog één van de zwaarste hobbels was die genomen moesten worden. Niemand die er aan had gedacht, tot de site bijna klaar was. ‘Daar linksboven,’ zei de bouwer, ‘daar wil ik het logo plaatsen. Wanneer is dat klaar?’

Even was het stil. ‘Ik dacht eigenlijk gewoon aan de naam van de actie en van de stichting achter die actie: Blok Van Mijn Been. In hoofdletters. Een stevig lettertype.’ De websitebouwer die geen vormgever is, tikte de letters op het scherm.

‘Zoiets?’ Ja, zoiets. ‘Zet de woorden eens onder elkaar. Tegen een warmrode achtergrond. Ja, zo! Mooi.’

‘Ik zou een kleine schaduw achter die letters zetten,’ stelde de bouwer voor. Hij klikte wat heen en weer en klaar was het logo. In tien minuten. De eerste donaties lieten wat langer op zich wachten. Een halfuur.