Jeetje, wat hadden we het naar onze zin aan de Stationsweg in ’s-Hertogenbosch. Stonden we op ons balkonnetje, dan zagen we links de draak en rechts hoorden we ze roepen dat er een plekje voor ons vrij was op het terras in De Uilenburg. En in de rest van die monumentale villa konden we stiekem feestjes vieren, want zowat alle vertrekken waren verder leeg. Wat we nooit deden, maar het kón dus wel. Hier wilden we nooit weg. En dan verhuizen we binnenkort ineens naar Schijndel. Leg dat maar eens uit. Zeker omdat Sprinkels hq toch echt veel werk verzet in ’s-Hertogenbosch. Komt ie. Sprinkels hq heeft zich de afgelopen jaren, min of meer in het geniep, ontwikkeld tot een bureau waarbij iedereen al meewerkend aanhaakt en afhaakt als het uitkomt. Want dat is ontzettend 2015, hebben we gelezen. Maar belangrijker: de voormalige medewerkers wilden graag freelancen en hun baasje Laurens vond dat lekker zorgeloos. En o ja, de eigenaar van het pand had ineens andere plannen met zijn onroerend goed daar. Mogen we nog niks over vertellen, maar het zijn leuke plannen. Laurens vond een plekje in Dienstencentrum De Bank. En nee, dat is niet zo’n creatief verzamelgedoe waarbij alle huurders iets moeten in de communicatie of de pogingen tot kunst. Nee, daar in dat Dienstencentrum werken ook mensen die boekhouden, bloedprikken

en iets in de rechten doen. Afijn. Waarom doen we toch zo ons best u te vertellen dat het echt een hele goede zet van ons is? Kom maar eens kijken, dan snapt u ons. Dan snapt u mij.