Er was paniek in Huize Van Voorst. Het was dinsdagavond, de avond voor de verkiezingen, en de stempassen waren zoek.

Niemand die zei: ‘Wat maken die stemmen van ons nou uit?’. Niemand die zei: ‘Het maakt toch niet uit wat we stemmen!’. Een zoon had zowat alle stem- en kieswijzers doorgeworsteld en na lang nadenken een keuze gemaakt tussen strategisch of principieel stemmen – het werd het laatste. En dan was er nog de jongste, een maand eerder 18 jaar geworden. Het zou toch niet gebeuren dat ze mocht stemmen en dat pa de passen bij het oud papier had gegooid?

Oud papier! Dat was het! Wanneer was de blauwe kliko voor het laatst geleegd? Voor- of nadat de passen waren bezorgd? De kliko werd in de achtertuin op zijn kop gezet. De zaklamp van de iPhone erbij. Krant na tijdschrift werd beetgepakt en leeggeschud, want wie weet zaten de passen tussen de bladzijden. Zonder resultaat. Op naar de postlade, voor de derde keer trouwens. Nee, daar lagen ze nog steeds niet.

De sfeer in huis werd grimmiger. Pa had al eens 200 euro gepind en in de geldlade van automaat laten zitten. Hij had ook eens op een parkeerterrein van een Frans hotel net zo per ongeluk een portier van de auto een nacht lang wagenwijd open laten staan. Allemaal dom en allemaal te vergeven. Maar de stempassen kwijtraken…

Uiteindelijk vond vader ze. Ergens in een tas van de laptop. Huize Van Voorst slaakte zuchten van verlichting. Er kon worden gestemd.

Dit stukje gaat niet over de slordigheid van pa Van Voorst. Dit stukje gaat niet over hoe stom je stempassen kunt opbergen. Dit stukje gaat over hoe enorm de betrokkenheid in Huize Van Voorst is bij de verkiezingen, bij het parlement, bij de gewenste regering en bij de democratie. En het gaat over dat het in drie van de vier huizen net zo leeft.

Voor iedereen die, zoals ik, neigt naar heimwee en nostalgie: we zijn deelgenoot van de meest geweldige tijd ooit. Nooit eerder was het engagement van Nederlanders zo groot als nu. Nooit eerder verdiepten zo veel mensen zich in verkiezingsprogramma’s, Stemwijzers en politiek. Nooit eerder werden postlades uitgemest en kliko’s op zijn kop gezet omdat we het land, het bestuur, de volksvertegenwoordiging en de democratie belangrijk vinden.

Voor wie over veertig jaar terugblikt: dit waren nog eens tijden.