Ik zat met een enorm gat in de wijkkrant van komende week. Mijn diepte-interview met de man die inlichtingendiensten op een dwaalspoor bracht door de verwarming hoog te zetten kon niet worden geplaatst. Maar gelukkig belde een vriend van me met een mooi verhaal. De grootste horecagelegenheid van Tilburg Noord zou met carnaval de deuren sluiten omdat ze daar bang waren voor vandalisme. Er was in die tijd een vervelende bende actief in de wijk en die groep maakte overal dingen kapot. Ik belde de baas van het café en die nam niet op en dat kon alleen maar betekenen dat de zaak nu, een week voor carnaval, inderdaad al was gesloten.

Goede tip van die vriend van me.

Henk vond het een geweldig verhaal en zette het op de voorpagina. ‘Dan wordt het nog beter gelezen’, wist hij. En inderdaad. Nog voor de bezorgers hun ronden hadden gedaan, stond de baas van een café aan de balie. ‘Nee, ik kom niet voor een advertentie van 75 cent per regel. Een gratis advertentie van een hele pagina wil ik. En een prachtig artikel over mijn zaak. Om het goed te maken.’

Henk stelde voor dat ik me meer ging bezig houden met gezellige human interest. ‘Wijkbewoners met leuke hobby’s en zo.’ De eerste aflevering was zo gemaakt. Over een mevrouw die gedichten schreef over de liefde, het leven en spirituele dingen. En dat het allemaal kwam door haar slechte gezondheid. Ze was acht keer geopereerd en had al die keren heel lang in het ziekenhuis gelegen. Zo was ze, gekluisterd aan bed, uit verveling begonnen met het schrijven van dichten.

Ik schreef er een verhaal over. Dat was zo indrukwekkend, dat zelfs Vrij Nederland een stukje uit mijn verhaal knipte en inplakte op een pagina vol koddige en domme artikelen. ‘We hebben de landelijke pers gehaald’, zuchtte Henk en liet me het stukje zien.

‘Na acht operaties kreeg Ria de smaak te pakken’, las ik mijn tekst terug.