U bent geschokt. Weer zo veel doden, dit keer in Brussel. En dat moeten ze weten, daar in België, dat u geschokt bent. U handhaaft uw vrolijke goedlachse profielfoto op Facebook, maar legt er de vlag van België overheen. Zoals u dat een paar maanden terug deed met de Franse vlag.

Dat zal ze leren, die terroristen.

Misschien bent u er te oud voor om het te herinneren, maar in 1972 was er een enorme terroristische aanslag tijdens de Olympische Spelen in München. ‘Jeetje, dat was me wat,’ zeiden de mensen de dag daarna, terwijl ze in de rij stonden bij de slager. En vertelden de slager daarna dat het best ietsje meer mocht zijn, die drie ons runderlever.

De wereld is niet terroristischer dan veertig jaar geleden. Black Panters, IRA, RAF, Molukkers in treinen – ze konden er ook wat van. Al die aanslagen waren aangrijpend voor wie er direct bij betrokken was. Voor de rest van de wereld was het de opening van het Journaal. Want emotionele betrokkenheid, die hadden we bij onze dierbaren. Bij vader die overleed, zus die een zoontje baarde en de overbuurvrouw die zomaar pardoes een hartaanval kreeg.

Het was bij het overlijden van prinses Diana dat de Britten ontdekten hoe lekker massale rouw is. Toen ze vijf jaar dood was, viel die herinnering in duigen. De Britten keken in de herhaling nog eens terug hoe ze hadden geweend in de tuin voor Buckingham Palace en schaamden zich kapot voor die aanstellerij. ‘Wat bezielde ons om daar te staan brullen alsof onze eigen vader overleed, onze zus een zoontje baarde of onze overbuurvouw zomaar pardoes een hartaanval kreeg?’

Te laat. Het hek was van de dam. Vliegtuigen in de Twin Towers, het neerhalen van de MH17 en aanslagen in Madrid, Parijs en Brussel – het bleken aanleidingen om ons onder te dompelen in een rouw die niet de onze is. Die niets van doen hebben met een overleden vader, een zus die een zoon baart of een overbuurvrouw die plots een hartaanval krijgt. De moord op Martin Luther King, de aanslagen tijdens de Spelen in München en een orkaan die over de Filippijnen raast – het was indertijd louter nieuws. Nieuws over rampzalige gebeurtenissen. Ze gebeurden in 2016. Ze gebeurden in 2000, in 1960, 1940, 1810, 1700, 1520. We schrokken ervan, slikten even, zeiden ‘Jeetje’ en gingen verder met het schillen van aardappelen, poetsen van tanden en slachten van ons varken.

De wereld is niet rampzaliger dan in die jaren. Integendeel. Ondanks die enge gebeurtenissen in Brussel is de wereld nog nooit zo veilig, vredelievend en weldoorvoed geweest als nu. En nooit eerder raakten we zo massaal in een psychose als nu. Met onze Belgische vlaggen over onze profielfoto’s, ons urenlange geblaat tijdens Pauw, DWDD en RTL LateNight. Geen idee waarom we dat doen. Het staat niet in verhouding tot wat dan ook en het helpt geen mens. Ook niet de mensen die direct betrokken zijn bij zo’n aanslag. Want denkt u nou werkelijk dat u zich, met die Belgische vlag over uw profielfoto, kan verplaatsen in een nabestaande van een slachtoffer?

Durf eens ja te zeggen.

Zullen we vanaf nu het rouwen overlaten aan de mensen die wat te rouwen hebben? Aan de mensen van wie de vader overleed tijdens die aanslag in Brussel, van wie de zus nooit meer zou bevallen van die zoon en van wie de overbuurvrouw daar op het  vliegveld van schrik een hartaanval kreeg?

En dat wij dan gewoon doorgaan met ons leven? Zaterdag wordt het 16 graden en is het droog. In Schijndel is Paaspop. En voor wie dat te duur of te ver weg is: verstop paaseitjes in tuin of huiskamer. En ga buiten kijken of de bomen al in bloesem staan.