Ze heeft kanker. En ze wordt niet meer beter. Ze zegt dat ze het heeft geaccepteerd. En ze weet dat ze liegt, want ze vindt zichzelf veel te jong om dood te gaan. Daarom blijft ze maar steeds naar het ziekenhuis gaan. Voor therapie en om met de dokter te bespreken hoe ze de dood voor de gek kan houden. Ze gaat naar het ziekenhuis voor hoop. Laatst droomde ze dat de dokter zijn excuus maakte. ‘We hebben je foto’s verwisseld met die van iemand anders. Zo stom. Je bent kerngezond. Sorry hoor.’

Het zijn lastige gesprekken, daar in het ziekenhuis. Bijvoorbeeld omdat die rare dromen er soms zelfs zijn terwijl ze praat en luistert. Ze wil goed luisteren, maar steeds weer onthoudt ze dingen verkeerd. En nee, notities maken heeft geen zin. Dan is ze zo druk met verslaglegging, dat ze vergeet vragen te stellen. Daar komt bij: ze kijkt de dokter graag recht in de ogen. Dan ziet ze of hij onzin verkoopt of oprecht is. Hoopt ze.

Haar broer was een paar keer meegegaan. Maar dat bleek geen goed idee. Die zat op zijn onderlip te bijten en te spelen dat hij het allemaal heel nuchter en zakelijk aanhoorde – maar zodra ze de spreekkamer uitkwamen begon hij zo onbedaarlijk te huilen, dat het even leek alsof hij kanker had. En over het gesprek kon hij trouwens niets navertellen. Hij kwam niet veel verder dan ‘Ik vind het allemaal zo erg, ik vind het allemaal zo erg’.

Dat vond ze heel fijn en heel vervelend.

Nu heeft ze een buddy. Dat is een vrijwilliger, in haar geval een man, die met haar meegaat als ze naar het ziekenhuis moet. Hij troost haar als ze verlangt naar troost. Hij spreekt haar moed in als ze moed nodig heeft. En vooral: hij luistert zonder tranen in zijn ogen naar wat de dokter te vertellen heeft. En kan het daarna nog navertellen ook.

Daar heb je wat aan.

Die buddy is een vriend zonder een vriend te zijn. Precies wat ze nodig heeft. Ze heeft hem gevonden bij Stichting Buddyhulp in Den Bosch. Daar hebben ze trouwens niet alleen buddy’s voor mensen die heel ziek zijn. Ook andere mensen die steun nodig hebben, kunnen er terecht. U ook. Bijvoorbeeld als u net uit de gevangenis komt en uw leven weer op orde wilt krijgen. Of als u eenzaam bent en samen met de buddy ietwat onzeker de wereld wilt omarmen. Of als u onlangs de psychiatrische inrichting heeft verlaten. Of pas bent afgekickt van die vreselijke drugsverslaving. En het kost niks, die steun.

Dat is niet helemaal waar. Natuurlijk kost het wat, want die buddy’s moeten wel worden opgeleid. Gelukkig hoeft u dat, ernstig ziek als u bent, niet te betalen. Dat doen aardige bedrijven, gemeenten en mensen in Den Bosch en omgeving. Die bezochten de website van de stichting en keken meteen wat er nog in hun portemonnee zat.

Heel fijn. Dan hoeft u niet alleen naar het ziekenhuis.