Nou had ik het zó goed uitgerekend. Tien partijen zaten er begin jaren 80 in de Tilburgse gemeenteraad. Ik werkte bij een weekblad voor Tilburg-Noord en het leek me aardig om, voorafgaand aan de raadsverkiezingen, elke week een partij te laten vertellen of ze nog plannen hadden met dat stadsdeel. Tien afleveringen zouden het dus worden, elke week één.

Ik heb nooit veel met rekenen gehad en dus waren op de dag van de verkiezingen negen van de tien partijen aan de beurt geweest. Jammer voor de PPR.

Toen het laatste wijkblad voor de verkiezingen was bezorgd, ging de telefoon. ‘Met Denis Hendrickx, PPR.’ Hoe de rest van dat gesprek ging, kunt u wel raden. Ik stotterde en stamelde – bijna net zo erg als toen vlak voor carnaval de uitbater van een lokaal café me belde. Waar ik het vandaan had gehaald dat zijn kroeg tijdens het carnaval dicht was. ‘Van horen zeggen.’

Het is met mij en dat café nog goed gekomen, maar niet zo goed als met Denis van de PPR. Denis werd novice, geen idee wat dat is, en later priester. Hij werd teamleider van de parochie waarin ik destijds cafés tijdens carnaval sloot en combineert dat werk tegenwoordig met dat van de hoogste baas van de Abdij van Berne in Heeswijk, een dorpje verderop van waar ik woon.

Dat hij inmiddels hier en daar wordt genoemd als mogelijke nieuwe bisschop is vast prachtig voor de katholieke lezers onder u, maar nog mooier is natuurlijk dat ik hem afgelopen zondag de hand schudde. Dat van de verkiezingsserie is Denis, met één n ja, al lang vergeten – zo zijn katholieken, met een rozenkransje en wat miswijn komt alles goed. Daar komt bij dat de hele PPR op is gegaan in GroenLinks en ook allang vergeten is. Niemand die nog weet dat één van de eerste voormannen van die partij, Paul Rosenmöller, nimmer afstand nam van zijn enthousiasme over Pol Pot. Niemand die nog weet dat de partij idolaat was van Tara Singh Varma die maar niet dood wilde gaan en niemand die over drie weken nog weet dat Tofik Dibi als Kamerlid jarenlang een rol speelde en dat niet eens knap deed.

Het was een prachtige zondag met Denis. Hij verzorgde voor mijn vrouw, wat min-of-meer-politieke-lotgenoten van mij en mezelf een rondleiding en die eindigde aan een lange tafel met glazen abdijbier. We hieven het glas en hoopten dat Denis het gaat redden als bisschop.

Behalve ik natuurlijk. Wie niks moet hebben van de katholieke kerk, wil niet dat er iemand de scepter zwaait die deugt. Want zo krijgen we die club nooit op de knieën. Of de regionale krant maar een serie wil maken met mogelijke kandidaten en zich wil misrekenen.