Zo moet het ongeveer gegaan zijn. De burgemeesters van Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht zaten te borrelen in een of andere herenclub en hadden zojuist besloten dat zij eigenlijk de regering van Nederland waren. Wat ook zo was. Want het kabinet had een poos eerder besloten klaar te zijn met regeren. ‘De ene helft van ons beleid besteden we uit aan Brussel’, had Mark Rutte bedacht, ‘en de andere helft gaat naar de gemeenten’. Waarna de burgemeesters van De Grote Vier besloten dat bijna 400 gemeenten die verantwoordelijkheid niet aankunnen. Te klein, te dom. En dus bedachten zij al borrelend in die herenclub hoe het met al die aan gemeenten gedelegeerde taken moet.

Van der Laan, burgemeester van Amsterdam, nam een slok van zijn cognac en bracht het onderwerp beschermd wonen in.

‘Beschermd wat?’, vroeg Haagse Van Aartsen. ‘Is dat zoals die van mijn partij doorgaans wonen? In een bosrijke omgeving, met hoge hekken en camera’s en zo?’

Aboutaleb van Rotterdam zuchtte diep. ‘Amice, beschermd wonen is voor mensen die niet zelfstandig kunnen wonen maar tegelijkertijd ook niet in een tehuis hoeven. Mensen, die zo nu en dan begeleiding nodig hebben.’

Van der Laan knikte. Bij zijn PvdA wisten ze tenminste hoe het zat met kwetsbare mensen. ‘Wij van de vier grote steden hebben maar weinig locaties voor beschermd wonen. Want het zijn vaak boerderijen en zo in buitengebieden. Daarvoor moet je in de provincie zijn.’

Van Zanen, dat is die van Utrecht, fronste de wenkbrauwen. ‘Dat is niet best natuurlijk, dat wij voor die mensen geen plek hebben.’

Van der Laan gniffelde. ‘Ik heb een ideetje. Weet je hoe we het met pleegkinderen hebben geregeld?’ Schouderophalende collega-burgemeesters keken hem vragend aan. ‘Als een Amsterdams kind wordt ondergebracht bij een pleeggezin in, pak hem beet, Schijndel – dan moet Amsterdam daar de kosten van betalen.’

‘Logisch’, zei Aboutaleb. Die er niet helemaal bij was, want hij moest steeds telefoonoproepen van Spekman wegdrukken.

‘Logisch, ja’, beaamde Van der Laan. ‘Maar… Zomaar een ideetje hoor, als we nou eens voorstellen dat we bij beschermd wonen de kosten leggen bij de gemeente waar zo iemand woont. Het gaat per persoon om zo’n dertig- tot vijftigduizend euro, weet je.’

Van Aartsen wreef zich in zijn handen. ‘Wat een vondst! Dat gaan we doen! Bel jij Rutte, Van Zanen?’

‘Ik bel Rutte’, zei Van Zanen.

Zo is het ongeveer gegaan. Gemeenten buiten de Randstad betalen zich blauw aan beschermd wonen. Met dank aan de lobby voor de vier grote gemeenten.