De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. Ik heb me laten vertellen dat De Jeugd Van Tegenwoordig weinig weet heeft van uitdrukkingen en gezegdes en dus zal deze ook wel niet bekend zijn. Voor de jonge lezertjes: allerlei dingen die mis gaan, zijn ooit begonnen met iemand die het ontzettend goed bedoelde.

U snapt waar ik het over heb: de Wet Werk en Zekerheid. De goede bedoeling: een einde maken aan die tergende onzekerheid waarmee mensen zonder vaste baan kampen. Elke keer weer werd hun tijdelijk dienstverband verlengd en steeds weer kregen ze van de bank nul op rekest. ‘Een tijdelijke baan, dat biedt geen zekerheid en dus geen hypotheek.’

Het resultaat is de hel: na twee jaar tijdelijk werk, volgt geen vaste baan maar ontslag. Dat was de bedoeling niet van minister Asscher, de bedenker van die wet. En het is niet altijd de schuld van werkgevers. Doe even alsof u directeur bent van een basisschool. U ziet het aantal basisscholieren traag teruglopen omdat uw wijk, dorp of stad vergrijst. Die prima onderwijzeres zou u graag aan uw school willen binden, maar na twee jaar durft u haar geen vast dienstverband aan te bieden.

Het leidt tot een hoop gedoe. Die onderwijzeres kwam twee jaar eerder op 1 juli in dienst en het schooljaar loopt nu tot eind juli. Op 1 juli moet ze dus weg. Aan u de taak om voor drie weken een vervanger te vinden. Zo’n vervanger heeft niks aan zo’n baantje van drie weken, u hebt een hoop kopzorg, een goede kracht zit werkloos thuis, kinderen moeten – in de leukste weken van het jaar – wennen aan een nieuwe leerkracht en ouders staan mokkend aan uw deur.

Daar in Den Haag hebben ze het inmiddels ook in de gaten. Voor beroepen die er echt toe doen, is daarom een uitzondering gemaakt. Werkgevers mogen voor die krachten het een en ander door de vingers zien. De onderwijzers hebben er helaas niks aan. De uitzondering geldt voor een beroepsgroep die nog belangrijker is voor de samenleving. Die van voetballers.