Toen ik in 1991 Voor Mezelf begon, wist ik zeker dat het een succes zou worden. Ik was tekstschrijver en die waren er in die tijd veel minder dan dertig jaar later. Daar kwam bij: mijn salaris bij mijn laatste baan in loondienst was van dien aard dat ik volgens mijn enthousiaste berekening die inkomsten met gemak kon evenaren als Zelfstandige Zonder Personeel.

En verdomd.

Ik had het geluk dat mijn laatste werkgever zojuist een personeelsstop had ingevoerd, mij dus niet kon vervangen en vond dat mijn werk er wel toe deed. Dat laatste was niet helemaal waar, maar hoe dan ook: ik kon verder gaan waar ik op mijn laatste werkdag-in-loondienst was gebleven. Stuurde die werkgever me eerder salarisstroken, nu stuurde ik dat bedrijf facturen. ‘Ja Laurens, dat kost meer. Maar Hoofdkantoor beoordeelt ons op het aantal fte, niet op wat we uitgeven.’

Thuis op zolder (‘Communicatiebureau Bukken Voor De Was,’ noemden de oud-collega’s mijn winkeltje) werd ik niet gestoord door verjaardagen, werkoverleg en lunchpauzes met wandeling rond het gebouw en dus hield ik tijd over voor klant 002.

Klant 002 werd een sociale werkvoorziening. De klant was het resultaat van een briefje, me ingefluisterd door een vriend die veel van ‘de sw’ wist. Hij vertelde me welk jargon er in de brief moest en dat er dan vast wel een of meer van die sociale ondernemingen zouden happen.

En weer verdomd.

Ik maakte kennis met een dikbuikige, grijzende man die om de twee zinnen zijn neus luid ophaalde, rochelde en me vertelde wat hij als directeur zocht. Geen tekstschrijver. Meneer zocht een allround communicatieprofessional. Eentje die ook als adviseur presteerde. Of ik zo iemand was. ‘Jazeker ben ik zo iemand. Ik heb net mijn cursus PR-A afgerond en ben al flink op dreef met PR-B.’

De directeur haalde zijn neus nog eens op, vroeg of PR-A iets academisch was en zei ‘We hebben een deal’ toen ik zei ‘Zoiets’.

Eén van de eerste opdrachten: een folder, mailingbrief en advertentie over een van de producten van het bedrijf. Doucheschermen. ‘De boodschap moet zijn dat onze doucheschermen van topkwaliteit zijn. Want we krijgen veel kritiek op die dingen. Ze zijn gammel, vallen uit sponningen en kunnen niet tegen vocht. De kwaliteit is ronduit flut, vinden onze klanten. Dat moeten we corrigeren met een campagne. En die ga jij maken. Jij gaat vertellen dat onze doucheschermen top zijn.’

Dat was het moment om te laten zien dat ik mijn PR-A in the pocket had. ‘Regel één in de PR,’ onderwees ik en sprak PR daarbij uit als pie aahr, ‘Be good and tell it.’ De ophalende neus knikte. ‘Dat zeg ik: tell it.’ Waarop ik wijsneuzerig een vinger opstak en zei dat het vertellen pas komt na goed doen. ‘We kunnen pas vertellen dat u geweldige doucheschermen levert als ze goed zijn. Anders liegt u. En zakelijker gezien erger: u stelt klanten meer teleur dan wanneer u een andere boodschap de wereld in slingert. Dat ze goedkoop zijn, bijvoorbeeld.’

‘Dat zijn ze niet,’ rochelde de directeur.

35 jaar later stelt de marketingbaas van politieke partij BBB terecht vast dat ze daar een probleem hebben dat in de verte wat lijkt op dat van die werkvoorziening. Waar bij dat bedrijf doucheschermen van ellende uit elkaar vielen, lukte het de BBB niet om wat dan ook te leveren. De oplossing was snel gevonden.

De titel van het verkiezingsprogramma: ‘BBB levert’.