Mijn tante van 79 ging voor mij een tweede kopje koffie inschenken toen bij Holland’s Got Talent in grote letters ‘Backstage’ op het scherm verscheen. Ze zei: ‘Backstage, dat is fijn. Terugblik. Dan kan ik even koffie halen.’ Toen ik vertelde dat backstage een blik achter de schermen betekent, vroeg mijn tante waarom er dan niet ‘Achter de schermen’ stond. Geen idee.

Gisteren vertelde een vriendin dat ze voor haar moeder een smart-tv had gekocht. Maar dat ze liever een ouderwets toestel cadeau had gegeven, met een ronde knop rechts van het scherm. Waar haar moeder dan aan zou kunnen draaien. UHF, VHF. Ned 1, Ned 2. Klaar. En mijn tante wil overstappen naar een andere verzekeringsmaatschappij en wil dat best vanachter haar computer doen. ‘Maar die website is toch wel in het Nederlands, hè? Anders blijf ik wel waar ik nu zit hoor. En waar kan ik trouwens mijn BSN vinden?’

Zo’n 25 jaar geleden was ik op een soort van congres en daar sprak Chriet Titulaer. Ik wist niet beter of hij zou gaan vertellen dat we ooit in de verre toekomst allemaal een mobiele telefoon zouden hebben en dat we daar misschien zelfs foto’s mee zouden kunnen maken. Maar hij had het over de opkomst van ISDN en dat het pas wat zou worden als we dat allemaal zouden nemen. En hij vertelde dat techniek steeds moeilijker wordt voor mensen.

Titulaer woonde toen in Houten en kende daar een oude meneer van 80 jaar. Die zal inmiddels al wel dood zijn. In die tijd, zo vertelde Titulaer op dat congres, ging die oude man één keer per week met de bus naar zijn zus. Die woonde twee dorpen verderop. Hij kocht bij de chauffeur steeds een kaartje. Die chauffeur schoof wat met rode knopjes en dan kwam er een geel of roze papiertje uit. En de oude meneer legde dan 75 cent of zo neer. Hij hoefde niet op het knopje van ‘volgende halte’ te drukken. De chauffeur wist waar de oude meneer eruit moest, stopte op tijd en zei dan ‘Doe je zus de groeten’.

Toen kwam de strippenkaart. De oude meneer van 80 zag er wat over op televisie en besloot dat het openbaar vervoer te ingewikkeld geworden was. ‘Voortaan bellen we’, zei hij tegen zijn zus. Hij is nooit meer op de bus gestapt en heeft zijn zus nooit meer gezien.

Ik heb gisteren foto’s van mijn mobiele telefoon overgezet naar mijn laptop. Ze zijn weg van mijn iPhone en onvindbaar op mijn laptop. Ik verlang naar rolletjes, 400 ASA. En naar een blik achter de schermen, een televisie met draaiknop en naar gele of roze buskaartjes. Ik moest maar eens naast mijn zus gaan wonen.