‘Denk je nog wel eens aan je vader en je moeder?’ Over die vraag van mijn dochter, ze stelde hem een paar dagen geleden, hoefde ik niet lang na te denken. ‘Nog nét niet dagelijks.’

Neem mijn vader. Eind dit jaar is hij 25 jaar dood en ik heb steeds meer aanleidingen om aan hem te denken. Want ik doe, zeg, denk en laat steeds vaker dingen die hij ongeveer of net zo deed, zei, dacht en liet.

Zo heb ik een jaar of wat geleden de lol van het puzzelen ontdekt.

Mijn vader heeft van de jaren zestig tot eind jaren negentig Denksport groot gemaakt. Hij was grootverbruiker van met name de cryptogrammen en doorlopers. Ik ben minder slim dan mijn vader was of ik mis de routine – hoe dan ook kan ik juist met deze puzzels niet uit de voeten. Ik maak de gewone kruiswoordpuzzels in het Brabants Dagblad en maak me al invullend geen illusies – ze liggen ver onder de moeilijkheidsgraad van wat mijn vader in sneltreinvaart in zijn Denksport-vijf-sterren noteerde.

Heel soms bood ik mijn hulp aan als hij er niet uitkwam. ‘Aziatische hoofdstad, begint met een S.’

– ‘Singapore.’

‘Past niet, is te lang.’

– ‘Kleiner schrijven, pap.’

Maar ik kan dan weer iets wat hij niet kon, simpelweg omdat het toen nog niet bestond: de Tectonic. Door mij ontdekt in hetzelfde Brabants Dagblad. Een Tectonic is een diagram, opgedeeld in blokken van één tot vijf vakjes. In die vakjes mag ik cijfers plaatsen en per blok begin ik met 1, ga ik zo verder tot maximaal 5 en mag een cijfer maar één keer voorkomen. Wat het ingewikkeld maakt: de hokjes mogen zowel horizontaal, verticaal als diagonaal geen vakjes raken met hetzelfde cijfer.

Heel even dacht ik dat Tectonic een vondst was van mijn regionale krant, maar ik vond in een zelfbenoemde ‘gemakswinkel’ een boekje van Denksport. Ruim zestig pagina’s met in totaal 139 van die cijfervakpuzzels. Vanavond ga ik ermee aan de slag en dat doe ik liggend op de bank, met een biertje binnen handbereik en een nieuwsprogramma op televisie. Precies zoals – juist.

Nu nog al mijn tanden laten trekken en een slecht passend en dus klapperend kunstgebit aanschaffen en het is klaar. Dan ben ik mijn vader.

(Overigens kan ik met hetzelfde gemak een stuk schrijven over hoe ik precies mijn moeder ben – hoe verder ik van mensen afsta, hoe gezelliger ik tegen hen ben, bijvoorbeeld. Had zij ook. Ook kan ik stukken schrijven over mijn broer en zussen en hoe ook die frappant veel lijken op hun en mijn vader en moeder. En ja, u kunt zoiets ook over uzelf, broers en zussen en uw ouders. Doe eens. Is leuk.)