Albert Heijn mag niet deugen
Het is ontroerend: een caissière van een Albert Heijn-vestiging in Den Haag maakte zich oprecht zorgen over al die alleenstaande ouderen die langs haar kassa voorbij schuifelden. Er waren veel vaste klanten bij en nogal wat van die klanten zag ze week na week achteruit gaan. Soms vroeg ze zich af of die bejaarde mensen met hun mandje met koekjes en een halfje wit behalve het supermarktpersoneel nog wel andere mensen zagen. En leek het maar zo, of begon die ene mevrouw licht te dementeren?
Tijdens de lunchpauze had ze het erover met haar collega’s. Stel nou dat die oude klanten verder met bijna niemand contact hadden? En dat de caissières de enigen waren die kunnen signaleren dat zo’n dame of heer achteruit gaat? Dat er sprake is van lichamelijke gebreken, eenzaamheid of dementie? Moesten die caissières dan niet aan de bel trekken? En als zij dat niet deden, omdat het nu eenmaal hun werk niet is – wie deed het dan wel?
Zo ontstond het idee om alert te zijn. En om het daar niet bij te laten. De caissières spraken af om meer dan voorheen praatjes aan te knopen met hun klanten. Ze zouden zich gaan verdiepen in de professionele hulp die voorhanden is. Huisartsen, sociale wijkteams, maatschappelijk werkers – dat soort hulp. En ze zouden proberen om zo nu en dan iemand op die hulp te wijzen.
De caissière sprak er met haar leidinggevende over en die vond het een puik plan. Maar dan moesten de caissières wel een beetje worden opgeleid. Weten hoe je signalen oppakt, hoe je een gesprek aanknoopt en naar wie je kunt verwijzen. De opleiding kwam er. Een andere vestiging van Albert Heijn deed ook mee. Op het hoofdkantoor hoorden ze er van en maakten ze er trots een persbericht over.
De afgelopen dagen las ik in stukjes op Twitter en Facebook hoe het idee valt. Kort samengevat: het is schandalig dat de zorg voor ouderen wordt gedelegeerd aan meisjes die alleen maar blikken soep kunnen scannen en Albert Heijn begint er alleen maar aan om over de ruggen van sneue oudjes goede sier te maken.
Er zijn, leer ik van dat soort reacties, twee soorten bedrijven. Eén: bedrijven die niks voor de samenleving doen en die deugen niet. Twee: bedrijven die wel wat voor de samenleving doen en die zijn niet te vertrouwen. En verder is het heel gewoon om neer te kijken op caissières.