Maak een profiel aan op LinkedIn, ga naar netwerkbijeenkomsten en zet je pluspunten op een visitekaartje. Dat zijn de tips die een coach afgelopen week gaf in een blog op internet. Het ging over hoe je aan een baan komt als je die niet hebt. Ze gaf de tips en voegde er aan toe: ‘Ik kan niks beloven, maar niet geschoten is altijd mis’.

Ik was laatst op ijsberenjacht in de Sahara en heb daar met mijn buks als een gek in het rond geschoten.

Het lijken wat dommige, maar onschadelijke adviezen die de coach gaf. Dommig bijvoorbeeld, omdat inmiddels zowat iedereen een profiel op LinkedIn heeft. Waarbij de werkzoekenden hun profiel bijna wekelijks aanpassen. Omdat de ene coach zegt dat ‘direct beschikbaar’ een geweldige aanbeveling is en de ander hoofdschuddend laat weten dat de wanhoop van die twee woorden afspat. En dan die netwerkbijeenkomsten. Clubs waar dames en heren komen die Er Toe Doen, daar ben je als werkloze niet welkom. Iets met ballotage en lidmaatschapskosten. En waar je wel welkom bent, struikel je over de net zo hard zoekende concurrenten. Die elevator pitchend (‘Geen negen tot vijf mentaliteit! Flexibel! Accuraat! Ik ga maar door!’) door elkaar heen praten en van gekkigheid niet weten bij wie ze al die visitekaartjes achter kunnen laten.

De coach plempt niet alleen domme adviezen op het web, maar ook schadelijke. Adviezen rondstrooien die niet werken, dat maakt immers behoorlijk verdrietig. Als het einde van de WW in zicht komt en de bijstand aanstaande, grijpt een werkzoekende zich vast aan vrijwel iedere strohalm. Ook van diezelfde coach die ergens anders op haar website schrijft dat je elke dag een paar keer hardop moet zeggen dat je zelfvertrouwen hebt, dat je er mag zijn en dat mensen je graag zien komen. Affirmaties zijn dat, las ik.

Laten we eens spelen dat die adviezen van de coach wel hout snijden. Ze is, bedenken we, er in geslaagd om zo’n honderd werkzoekenden LinkedIn-profielen te laten maken die klinken als een klok en die zich ook nog eens binnen weten te praten bij de Rotary. Waar ze gloedvolle betogen houden. De werkgevers daar zijn diep onder de indruk. ‘Die honderd moeten we hebben’, roepen ze in koor.

‘Jammer dat we geen banen hebben.’

Gezocht: een coach die langdurig werklozen leert gelukkig te zijn met hun situatie. Gelukkig met dat hardnekkige gevoel van leegte en dat knagende geldgebrek. Een coach die wat doet met affirmaties misschien. ‘Ik blijf de hele dag in bed liggen. Dat kost niks en er is toch geen reden om eruit te komen. Hoera, hoera!’ En dat dan een paar keer hardop herhalen.