In de jaren tachtig had zowat iedereen die ertoe wilde doen een Foster Parents-kind. Voor een bedrag van zo’n 40 gulden per maand mocht je een foto van een Keniaans kindje op de schouw zetten. ‘Dat is ons kind’, zeiden mijn toenmalige buren als er iemand bij hen op bezoek kwam. Niemand die durfde te vragen hoe dat nou is, papa en mama zijn en er toch niet uit hoeven ’s nachts vanwege tandjes die doorkomen, buikkrampjes of gewoon een vieze luier. Zelf bedacht ik er graag bij dat daar in Kenia een moeder of vader al dat liefdevolle en zware werk wel deed. En dat die ouders daar dan zeiden: ‘Wij zijn formeel dan wel de biologische ouders, maar de échte papa en mama wonen natuurlijk in Nederland’.

Het is kerst en dus wilt u nobel doen. Die parentskinderen zijn, na wat rellen over absurde overhead en torenhoge salarissen, uit. Geen idee hoe die kinderen zich daar in Afrika nu redden. U moet daar niet mee zitten, want het assortiment op het gebied van adoptie op afstand is sindsdien enorm toegenomen. U kunt via Oxfam Novib bijvoorbeeld een geit adopteren. Maar ook een koe, een kip, een stel eenden en zelfs een ezel. Als u een beetje ruim bij kas zit, adopteert u zo een hele kerststal bij elkaar. Als dát geen mooie kerstgedachte is.

De nieuwste trend: geef een ander zo’n adoptiedier cadeau. Iemand die u dierbaar is. Hartstikke leuk. Uw broer vraagt voor zijn verjaardag de haastig uitgegeven cd The Best of Joe Cocker & Udo Jurgens, het jongste boek van Adriaan van Dis of een set pannenlappen – maar u verrast hem met een geit. Die neemt u niet mee. Nee, sterker nog: u heeft dat hele dier nog nooit gezien. U vertelt dat u een geit heeft geadopteerd in Ghana en dat die geit, die dus niet van uw broer is, het cadeau aan uw broer is.

Het slaat werkelijk nergens op, maar u oogst lof. Zeker als u er een statement bij doet, gejat van de website van Oxfam: ‘Er is geen bè-èh-tere investering’. Of het moest een koe zijn. Dat is volgens de Oxfammers namelijk ‘een loeigoed cadeau’. Lachen. Uw broer blijft met lege handen achter, maar u toonde zich toch maar mooi compassievol en geëngageerd.

En nou maar hopen dat u volgend jaar geen ezel op afstand terugkrijgt, want dan dringt het pas echt tot u door. Dat wie goed wil doen voor mensen in verre landen dat vooral moet doen, maar er geen broers en andere bekenden mee op moet schepen. Of u gaat gewoon door met die onzin en geeft broerlief volgend jaar een ezel. ‘Want ik dacht, ik stoot me twee keer aan dezelfde steen’, grapt u dan. Die hadden de tekstschrijvers van Oxfam nog niet bedacht.