Een week of wat geleden maakte ik kennis met mezelf over vijftien of twintig jaar. Vrees ik.

Dit stukje gaat over hoe vooral de senioren de regels met betrekking tot corona maar niet lijken te vatten. Wie het, net als ik, waagt om een paar keer per week buiten de deur te komen – die weet wat ik bedoel. Het is een hels karwei om mensen vanaf pakweg 75 of 80 jaar niet letterlijk tegen het lijf te lopen.

Een lokale ondernemer die krampachtig zijn best doet klanten te helpen en toch niet ziek te worden, vertelde me hoe een meneer op leeftijd het vertikte om afstand van hem en andere klanten te houden. ‘Ik hoef dat niet, ik heb niks onder de leden’, hield hij de winkelier voor.

En dan was er dus een week of wat geleden de ontmoeting die mijn dochter en ik hadden met een dame van, pak hem beet, 80 jaar. Die dame zei dat het me wat is met die corona. Heftige tijden, allemaal thuis, wat een gedoe en wanneer zou het toch over zijn. En dat ‘ze’ vast wat zullen uitvinden waardoor het virus verdwijnt. Omdat ‘ze’ dat altijd doen.

Ze kwam al babbelend alsmaar dichterbij. Dochter en ik deden steeds een stap naar achteren of opzij om die anderhalve meter maar in acht te nemen. Waarna zij dus weer dichterbij kwam. ‘Je moet wel aan die anderhalve meter denken’, zei ik.

Ze knikte. ‘Nou en of, dat is belangrijk.’ Hupsakee, daar kwam ze weer.

‘Maar je doet het niet. Hou nou afstand!’

‘Afstand ja, ik zeker. Want ik heb zo ongeveer alle kenmerken die me tot een risico maken. Ik moet echt opletten.’

Poging drie. ‘Ja, maar je doet het niet. Je komt veel te dichtbij.’

‘Ja, mensen komen veel te dichtbij. Moeten ze niet doen.’

Mocht die volksimmuniteit er nog een keer komen: bedank die dame die mijn dochter en ik ontmoetten.

Een week na dit voorval ben ik even in het dorp en daar maak ik het weer mee. Een bejaarde dame staat zowat op mijn tenen en even later dreigt een oude man dwars door me heen te lopen.

Zijn de senioren spanningzoekers? Een beetje zoals je vroeger mensen had die heel bewust zonder bescherming seks hadden met jan en alleman, gewoon omdat het risico op HIV of zelfs aids het net allemaal wat extra spannend maakte? Wat ook kan: als meest verwende generatie ooit hebben ze het idee dat hen echt niks kan overkomen.

Of is het, zoals iemand (mijn vrouw wil niet in mijn stukjes voorkomen, dus heet ze voortaan iemand) me vandaag zei, omdat het allemaal net wat te verwarrend is als je in de laatste decennia van je leven vertoeft? Dat je de lenigheid van geest mist om te wennen aan die nieuwe regels en dat die anderhalve meter voor jou dus nooit meer Het Nieuwe Normaal kan worden.

Als dat zo is, dan maakte ik een week of wat geleden kennis met mezelf over een jaar of vijftien of twintig. En ben ik nu vol begrip.