Mijn linkeroor suist. Niet zo nu en dan, maar altijd. En daar is niks aan te doen. Daar moet ik mee leren leven, aldus de huisarts die me voor de zekerheid toch maar naar een KNO-arts stuurde en die dat ook zei en me voor de zekerheid een test liet doen bij een diagnostisch centrum en waar een mevrouw het ook al zei.

Mocht de nog te beëdigen minister van Volksgezondheid wat posten willen vinden om op te bezuinigen, hij of zij mag me bellen.

Overigens zijn er wel degelijk therapieën en medicaties. Ik vond ze op een website en bij zowat al die behandelingen kwam ik vooral zinnen tegen als ‘omstreden’, ‘onvoldoende bewijs’ en ‘wordt niet vergoed’. U begrijpt, ik heb besloten ermee te leven.

Wat daarbij heel goed helpt: schrijf er geen column over. Want erover schrijven is eraan denken en eraan denken is er last van hebben. Aldus de huisarts, de KNO-arts en de mevrouw van dat diagnostisch centrum. Wat wel helpt: afleiding en dan vooral: luisteren naar muziek en als er geen muziek in de buurt is, zelf zingen.

Zing een liedje langer dan een minuut of wat en het nestelt zich in uw hersenen. Ongeveer zoals dat met oorsuizen ook het geval is – mijn gesuis is een geluid dat niet bestaat, heb ik me laten uitleggen door de testmevrouw van de diagnostiek: omdat mijn linkeroor het ietsje minder goed doet dan voorheen, vullen mijn hersenen vermeende lacunes in geluid op. Mijn hersenen bedenken geluid. Op een vergelijkbare wijze kunnen ze bij u en mij ook een liedje alsmaar herhalen.

Sommige liedjes zijn geschreven om in hoofden te blijven hangen. Bij mij is dat Hey Jude van The Beatles. Als ik Hey Jude in een column tik, hupsakee – ik kom er de rest van het weekeinde niet meer vanaf. Een beetje zoals ik ook niet over oorsuizen moet schrijven. Ik weet wat goed en slecht voor me is.

Misschien heeft Hey Jude dat effect bij u niet. Kan. Probeer dan eens de Vogeltjesdans, dat schijnt voor veel mensen een voltreffer qua plaagmuziek. Nog erger: It’s A Small World After All.

Prettig weekeinde.