Mijn jongste is 19 jaar en ging bij wijze van nostalgie op internet op zoek naar televisieprogramma’s waar ze als kleuter en basisscholier naar keek.

Een en al verbazing.

‘Dat wij van jullie daar naar mochten kijken’, riep ze mijn vrouw en mij ter verantwoording. Of we nog wisten wat er allemaal voorbijkwam in ‘Rambo en Rambo’ en in ‘Purno de Purno’.

Dat wisten we niet.

Zojuist hetzelfde gedaan als mijn jongste. Ze zijn allemaal nog te vinden, de series waar onze kinderen in de jaren negentig vooral op zondagochtend naar keken. En zo viel ik in ‘Purno de Purno en het homomuseum’. Een aflevering uit een tekenfilmserie, gemaakt met een vast en zeker krakende en ratelende computer en qua beeld hopeloos gedateerd.

Purno wordt in ‘Purno de Purno en het homomuseum’ rondgeleid door een wat raar wit wezentje en dat wezentje zegt: ‘Dit is een museum over de evolutie van de mens’. Purno, een kereltje in een strak paars pakje: ‘De ovulatie van de mens?’

‘Kijk’, zegt het witte wezentje, ‘dit is de homo erectus, de eerste mens die rechtop stond’.  Purno lacht. ‘Ja, dat zie ik, dat-ie rechtop stond’. We zien een prehistorische man, opgesteld in een glazen vitrine. De man is naakt. En heeft een forse erectie. Daarna komt de Homo Filius, ‘uitgestorven, want die kon geen kindertjes krijgen’. Niet helemaal uitgestorven, stelt Purno vast. Hij ziet een man die naar hem zwaait. De man draagt roze kleren en heeft een handtas.

In een andere aflevering moet Purno een prinses bevrijden van de gruwelijke Kietelaar. Als dat is gelukt, wil de prinses met Purno naar bed. Dat gebeurt niet, want de dame is volgens het paarse mannetje ‘een lelijk gedrocht’. Hij gaat er vandoor. ‘Ik ga op zoek naar je schoonheid.’ De prinses huilt.

Het is van een wanstaltig seksisme en tegelijkertijd van een heerlijk alles-mag-gezegd-en-getoond-worden. Op YouTube lees ik enthousiaste reacties. De algemene teneur: wat jammer dat preutsheid deze onbekommerde gezelligheid heeft verdreven.

Iemand schrijft: ‘Kankergrappig’.