Er is niks mis met het gemeentelijk riool bij mij in de straat. Drie dagen onderzoek heeft tot die conclusie geleid.

Dat onderzoek is de schuld van een loodgieter. Een week of anderhalf geleden klotste het water vanuit een keukenkastje mijn keuken, hal, wc en huiskamer in. Dat kon onmogelijk aan een verstopping in huis liggen, wist de loodgieter. Die had al drie keer onderzoek gedaan in huis. ‘Het moet buiten zitten, in het riool van de gemeente.’

Waar zit de pijp die de poep, plas en water van mijn huis naar het riool brengt? Het was zo ongeveer de eerste vraag die de mannen van de gemeente mij de dag daarna stelden. Het antwoord leek snel gevonden, want ik heb de bouwtekeningen nog. Daar staat het riool op ingetekend. Maar die tekening klopt niet, zo bleek. Ze groeven gaten en vonden slechts zand. Nog erger: bij de gemeente hebben ze al helemaal geen tekeningen die vertellen vanwaar het gemeentelijk riool vertakkingen heeft met huizen.

‘We gaan prikken’, zei een ambtenaar. Hij had een stok met een scherpe punt en daarmee stak hij in de grond. Die stok is zo scherp, je steekt er zo mee door een gasleiding. Wat dan ook gebeurde. Dat was voor de ambtenaar het moment een shagje te draaien en op te steken.

Of dat geen kwaad kon, vroeg mijn vrouw – roken terwijl gaswalmen omhoog dwarrelen. ‘Welnee mevrouw.’ Of ze de gasleiding in huis voor de zekerheid moest dichtdraaien, vroeg mijn vrouw. ‘Geen idee, mevrouw. Ik weet niet zoveel van gas’, sloeg hij de as van zijn zelf gedraaide sigaret.

Een uur of wat later stonden er zes busjes in de straat, waarvan eentje met aanhanger met graafmachine en overlegden er net zo veel mannen in oranje jasjes. Er werd een gat in de weg afgezet, want de rioolpijp was inmiddels gevonden. Twee dagen later mocht ik meekijken met een camera en zag ik dat er geen verstopping te vinden is.

‘En nu?’, vroeg mijn vrouw me. ‘Tijd voor een sigaartje’,  zei ik.