Toen ik een jaar of twintig was, kozen veel leeftijdgenoten er voor om Het Jongerenwerk In Te Gaan. Ik had toen geen hoge pet op van die wereld en dat kwam vooral door iemand die ik voor het gemak maar even Sjoerd noem. Als ik zijn echte naam noem, dan bezoedel ik de herinnering aan hem – de jongerenwerker van toen is namelijk al heel lang geleden overleden.

Sjoerd zat op de sociale academie, deed jongerenwerk en liep stage in een jongerencentrum. Wat dat inhield, vroeg ik hem ooit.

‘Het belangrijkste is dus dat je een band opbouwt’, zei Sjoerd. ‘Want dan vertrouwen ze je hun problemen toe en dan kan ik ze helpen.’ Hoe of hij dat deed, een band opbouwen. ‘Ik ga in het jongerencentrum met ze biljarten en bier drinken.’

Hoe lang hij dat al deed, dat biljarten en drinken. Drie maanden. Hij was halverwege zijn stage. ‘Maar ik ben er nog niet helemaal’, zei Sjoerd. ‘Er is wel een klik, maar nee – ik kan nog niet van een vertrouwensband spreken.’

Wat of hij daaraan ging doen. ‘Ik geef niet op. Ik ga gewoon door. Zo ben ik.’ We dronken een pilsje en ik vroeg hem of dit als overwerk voelde.

De afgelopen jaren en vooral maanden mocht ik voor mijn werk nogal wat jongerenwerkers ontmoeten. En andere mensen die van de zorg voor jongeren hun werk hebben gemaakt. In een blogje als dit kan ik niet kwijt waarom ik zo idolaat ben van die dames en heren – laat ik het houden bij de vaststelling dat de jongerenwerkers van 2018 geen bier meer drinken en vast ook niet meer biljarten. Belangrijker nog is dat er meer dan ooit redenen zijn om ons te bekommeren over jongeren.

Hier stonden in de vorige versie van dit stukje twee lange alinea’s over de pech van een verkeerde achternaam, gemankeerde ouders, laag IQ, verleidingen en hoe dit leidt tot eenzaamheid, frustratie, stoerheid, lamlendigheid of ander niet al te handig gedrag. Weggehaald. Want dat leidt maar af.

Ik wil met u naar een van de interviews die ik had. Het leidde tot een artikel, dat pas over een week of twee in een nieuwsbrief wordt gepubliceerd. Ik wil er nu al iets van weggeven. Twee geïnterviewde dames vertelden me dat jongeren veel en veel meer dan u en ik destijds bezig zijn met hoe ze overkomen.

‘Dat gaat soms zo ver, dat jongeren niet meer weten wie ze zijn. Ze weten alleen nog hoe ze gezien willen worden.’

Alsof dat niet heftig genoeg is: het verklaart volgens de vrouwen waarom er meer jongeren dan ooit gebukt gaan onder identiteitscrises en daardoor onder stress, depressie en stoornissen.

Sjoerd had er wel raad mee geweten. Het glas heffen op een carambole en dan een goed gesprek.