U moet het niet verder vertellen, maar ik ben lid van twee Facebookgroepen waar ik formeel niks te zoeken heb. De ene heet ‘Als je als Schijndelaar geboren bent’ en ik hoor eigenlijk bij ‘Als je als Venrayenaar geboren bent’. Groep twee heet ‘Voor echte Schijndelaren’ en als import mag ik daar natuurlijk ook niet komen.

Die groepen moesten maar eens fuseren. Maar dan moet beheerder Leo van Schijndel van ‘Als je als’ het wel op een akkoordje gooien met beheerder Leo van Schijndel van ‘Echte Schijndelaren’. Ik zie dat zo snel niet gebeuren.

Bij de groep ‘Echte Schijndelaren’ waren deze week prachtige foto’s te zien van het inmiddels verdwenen buitenbad in dat dorp. Bij de ‘groep voor geboren Schijndelaren’ zullen ze er vast jaloers op zijn, want die foto’s waren aanleiding voor een hoop warme reacties en weemoed. Welke wethouder of burgemeester heeft ooit bedacht dat dit bad weg moest? Mocht iemand weten wie dat was: zoek even uit of er een straat naar vernoemd is, ik regel graag een naamswijziging.

Ik kwam in 1995 in Schijndel en toen was dat bad volgens mij al weg, maar ik heb wel herinneringen aan precies zo’n bad. Die bijna exacte kopie lag aan de Friezenlaan in Tilburg. Veel grasvelden, een winkeltje voor snoep, smerige omkleedhokjes waarin je zo nu en dan een drol aantrof en diverse baden in verschillende afmetingen.

Aan het einde van de jaren zestig had ik er geen last van, maar ruim vijftig jaar later besef ik dat ik daar in dat bad als jongste van vier die andere drie boven mij stevig in de weg zat.

Mijn moeder pakte op een warme zomerdag diverse zwemtassen in – tuitvorm en voorzien van een print van Schotse ruit – en gebood mijn oudere zussen of broer met mij naar de Friezenlaan te gaan.

‘Moeten we hem echt meenemen?’ Ja, doet moest. Erger nog: ‘Hij is te klein om zelf te fietsen. Neem jij hem achterop, Carin?’

Zussen en broer vonden de baden best aardig, maar het was hen vooral te doen om het enorme grasveld. In plukjes zaten daar jongeren van de leeftijd van zussen en broer op badlakens rond transistorradio’s en die waren afgestemd op Radio Veronica. ‘The Golden Earings zijn alarmschijf!’ Met een s was dat toen nog, ja – gouden oorringen, in meervoud.

Daar rond die radiootjes werd er over niks en alles gebabbeld, werd de top 40 besproken, droegen de meisjes oversized bikini’s en de jongens zwembroeken die bijna lange broeken waren – de felgekleurde pijpen kwamen rond 1969 tot aan de knieën.

Wat ik, nog net op de lagere school, vooral intrigerend vond: daar op dat gras rookten mijn zussen en broer. De prijs voor het thuis verzwijgen van dat genot was een dubbeltje. Oftewel een ijsje. En ook die ijsjes bestaan niet meer. Daar in het zwembad aan de Friezenlaan had de ijscoboer alleen vanille-ijs en dat ijs ging in een vierkant koekbakje.

Dat roken heeft mijn zussen en broer nogal wat gekost. Een zwembad-shagbuil deed in die tijd bijna twee gulden. De bedrag bestond uit de prijs voor de tabak zelf, accijnzen en zwijggeld.