Columns > Voor de eerste keer naar Sardinië

Voor de eerste keer naar Sardinië

Ze zijn met ongeveer dertig en hebben elkaar nog niet eerder ontmoet. Sterker: ze weten niet heel zeker of de anderen ook bij hun gezelschap horen – de deelnemers van de singlereis. Ze treffen elkaar in vertrekhal 2 op Schiphol en schudden elkaar hier en daar de hand. ‘Ben jij ook van de singlereis? Vermoedde ik al. Ik ook, ja. Eerste keer voor jou? Ja, voor mij ook. Waar kom jij vandaan? Haarlem? Ok, leuk. Ik uit Deventer.’

 

We gaan op vakantie naar Sardinië en worden in het vliegtuig omringd door die van de singlereis. Ze zijn zo tussen de 25 en 35 en achter ons zitten er twee van hen. Een jongeman en een jongedame. De jongeman kan hopelijk goed luisteren, want de dame is nogal van het praten. Ze praat niet alleen veel, maar ook hard en nogal schel – aan dat laatste kan ze vast niks doen, maar van lezen of slapen komt voor ons niks. Of we willen of niet, we móeten wel luisteren.

Ze woont in Den Bosch en geeft les op een middelbare school. Natuurkunde vooral en ja, dat is erg leuk. Ze houdt van vakanties en was al op heel veel plekken. Maar Sardinië is nieuw voor haar. Is het voor hem ook nieuw? Ja? Leuk. Ze was al wel eerder in Italië. Best vaak zelfs. Milaan, Florence, Venetië, Rome – you name it. Daarna volgen anderen landen, streken en steden. Berlijn, Parijs, Londen.

Even is het stil. Wij willen ervan genieten, maar het lukt niet. De spanning is zowat voelbaar. We hóren bijna het zoeken naar een gespreksonderwerp. Ze heeft het al snel gevonden. ‘Weet je waar ik nog nooit was?’ Nee, dat weet hij niet. In Kopenhagen, daar was ze ook nog nooit. ‘Best raar, want ik was dus wel in Denemarken.’

Ze kan vooruit. Want we horen dat ze nog nooit in Dublin was. En in Madrid. Helsinki. Malmö. Wenen. De hele Balkan. Ik vraag fluisterend aan mijn vrouw of ik zal helpen. Met Sumatra, Oman, Irak, Mongolië, Syrië, Spitsbergen. Maar de Bossche achter ons heeft geen hulp nodig. Ze geeft dan wel Natuurkunde, van aardrijkskunde weet ze ook best veel. De jongeman lijkt aansluiting te vinden. Want nee, hij was ook nooit in Dublin. En niet in Madrid, bekent hij. Helsinki, Malmö, Wenen – nee, nee en nee. Wel op de Balkan, we horen hem Kroatië noemen, maar zij is dan al druk met Warschau, Praag en Budapest.

 

Als ons toestel is geland en iedereen rond een transportband staat te wachten op koffers en rugzakken, beent de docente naar een groepje andere singles. Haar buurman uit het vliegtuig blijft alleen achter. Van een afstand hoort hij hoe ze zich luid voorstelt. ‘Ook de eerste keer hier? Voor mij ook. Ik was wel ooit op Elba. Maar hier nooit. En ook nooit op Sicilië trouwens.’