Columns > Volg ons op

Volg ons op

‘Wat is uw voornaam? Achternaam? Postcode?’ Ik heb geen keuze, de kapster móet weten wie ik ben. ‘We hebben een nieuw systeem. Dus.’

Het oude systeem is er ook nog. ‘Dat staat achter’, maar over twee maanden zijn de gegevens weg. ‘Dus als een klant pas na twee maanden komt voor een kleurspoeling, dan – poeh, dan geen idee dus. Het kleurnummer is dan gewoon weg.’ Ook klanten zonder gekleurd haar komen in de problemen. ‘De stand van de trimmers, die staan er dus ook in – in het oude systeem.’

Ze wil ook mijn mailadres, ‘maar dat is niet verplicht’. Handig is het wel, dan krijg ik de kassabon in mijn mailbox. Ik hoor mezelf zeggen dat het inderdaad heel handig is.

‘We gaan niet meteen de haren wassen. Ja, dat was eerst wel, maar we doen nu eerst voor-bespreken. Dat doen we in de stoel waar u straks wordt geknipt. Die ja. Gaat u maar zitten. En vertelt u eens, wat moet er gebeuren. Knippen? Oké. Dan gaan we nu wassen. Volgt u mij?’

Halverwege de knipbeurt met een bij de prijs inbegrepen conversatie (‘Nog vakantieplannen?’) gaat de telefoon. Een collega van de kapster is dichter bij de balie en neemt op. ‘Eerst in het systeem, dan pas naar de wachthoek. Ja, oké. Helder. Oké. Eerst systeem, dan wachten en dan beginnen. Oké. Doen we. Daag.’

‘Ze was toch vrij?’, vraagt mijn kapster. ‘Ja, maar ze kan dus gewoon in het systeem. En ze ziet dus gewoon dat er mensen in de wachthoek zitten en dat die nog niet in het systeem staan. We moeten altijd eerst het systeem doen, dan naar de wacht sturen en dan beginnen. Dat is de volgorde.’

‘Wat een gedoe’, zegt de kapster tegen haar collega of misschien tegen mij – ze kijkt naar mijn gezicht in de spiegel. ‘Ze wil het nu eenmaal’, zegt de collega. ‘Die systemen toch’, zeg ik.

‘Ik ben meer bezig met de computer dan met de klant’, zucht de kapster. ‘En daar ben ik dus geen kapster voor geworden. Toch?’ Ik wil knikken, maar dat is gevaarlijk als er iemand met een schaar met je hoofd bezig is. ‘Zo is het maar net’, zeg ik.

Een oudere dame komt binnen en zegt op vragen naar naam, postcode en mailadres dat ze ‘gewoon voor knippen’ komt. Ze loopt door naar het hoekje voor de wachtende klanten, niet wetende dat deze ongehoorzaamheid mogelijk leidt tot een telefoontje van iemand die op deze zaterdag een systeem en een webcam minutieus in de gaten houdt. ‘Geeft u toch maar uw naam’, zeurt de kapster vanachter de kassa. Tussen kassa en wachthoek zit zeker een meter of acht en zo horen de andere klanten hoe mevrouw heet. Wat haar postcode is. En haar huisnummer.

Mijn haar is een half uur later korter dan het in de jaren is geweest en in mijn telefoon belandt een berichtje. Ik lees dat ik met pin heb betaald en dat het negentien euro en vijfennegentig cent kost, inclusief 9 procent BTW.

Helemaal onder aan de digitale kwitantie staat: ‘Volg ons op’. Ik kan niet knippen en heb niks met systemen, dus nee – ik volg ze niet op.

 

(Verslag van een eerder bezoekje aan een andere kapsalon van dezelfde keten leest u hier)