Begin jaren negentig dronk ik een kop koffie met Tim Coronel. Of met Tom Coronel. Geen flauw idee meer.

De broers hadden een kartbaan en ik werkte bij een bedrijf dat daar iets had georganiseerd. Ik weet niet alleen meer welke Coronel er tegenover me zat, maar kan me ook niet herinneren voor wie en waarom dat evenement was. Wat ik wel weet: ik was redacteur van het personeelsblad van dat bedrijf en mocht of moest een stukje schrijven over hoe leuk het ging worden op de kartbaan en hoe beroemd Tom Coronel was. Of Tim Coronel.

Ik had nog nooit van de naam Coronel gehoord, maar gelukkig had Tim of Tom een plakboek bij zich. Of ik dat even met hem door wilde nemen. ‘Kijk, dit is mijn broer.’

Wat er van Tom geworden is, geen idee – maar Tim doet het geweldig in de twintigste editie van Expeditie Robinson. Tim is de held van dat programma en dat komt vooral door de uitzending van gisteravond. Daar geeft Tim in pakweg een minuut een vernietigende recensie van het programma waaraan hij meedoet.

Voor wie nooit kijkt: de deelnemers worden zo nu en dan in afzondering gefilmd. Vanaf een plateautje van bamboe of hout vertellen ze de kijker wat ze niet kwijt willen aan de andere Robinsons. Tim vertelde gisteravond dat het programma niet deugt.

Volgens Tim moet het bij Expeditie Robinson draaien om overleven in de natuur – om zelf eten vinden en dat bereiden en om hutten bouwen die beschermen tegen wind en regen. En verder natuurlijk om proeven doen en die winnen of verliezen, anders is er voor de kijker niks aan.

Maar bij Expeditie Robinson gaat het ook over deelnemers die elkaar wegstemmen. Dat doen ze via stiekeme bondjes en die bondjes zijn vooral gericht op dames en heren die het verdomd goed doen. ‘De sterkste vallen af’, stelde Tim verbolgen vast.

Een paar weken geleden ging het op Radio 1 over de Televizierring. Expeditie Robinson is al vaak genomineerd, maar wint nooit. Volgens iemand op de radio, geen idee meer wie, komt dat precies door het gebrek dat Tim blootlegde. Bij ‘Wie is de mol?’ moeten mensen naar huis die een vragentest niet goed doen – de bondjes die er zijn, zijn gericht op winnen en niet op iemand afserveren.

Dat ‘De mol’ wel ooit won en ‘Robinson’ niet, is hoopgevend. Het betekent dat televisiekijkers dat gemene gekonkel best spannend vinden, maar uiteindelijk afwijzen. Leuk voor een uurtje op zondagavond, maar niet leuk genoeg voor de Televizierring. De televisiekijkers willen aardige mensen zien. Aardige mensen zijn inspirerend, geven hoop, zijn herkenbaar en zijn een Televizierring waard.

De mens deugt.