Rechters zijn nogal eens seniel, links en pedofiel. Een dorpsgenoot slingerde die mening via Facebook de wereld in. Aanleiding waren de taakstraffen voor nogal wat mensen die vorig jaar besloten om een snelweg te blokkeren.

De schrijver nam zijn woorden even later terug, maar het kwaad was al geschied. De zoveelste twijfel aan de rechterlijke macht was gezaaid.

Rechters zijn niet senieler, linkser of meer pedoseksueel dan tien, twintig of vijftig jaar geleden – gok ik. En een taakstraf voor iemand die een autosnelweg blokkeert, ik geloof niet dat daaruit blijkt dat een rechter geilt op minderjarigen.

Dit zou zomaar een vlammend betoog kunnen worden tegen mensen die met gebrekkige argumenten de fundamenten onder de Nederlandse rechtsstaat proberen weg te meppen. Ik zou zomaar kunnen schrijven hoe dom en gevaarlijk die mensen tekeer gaan. Omdat dit soort dommigheid tot grote rampen leidt als het postvat. Dat tienduizenden of honderdduizenden mensen dan rechters met hoon overladen, hun ontslag eisen, de tot kalmte manende politici met pek en veren het Binnenhof uitjagen en scanderen dat Nederland een sterke man nodig heeft en dat die sterke man zich dan meldt.

Ik maak me zorgen over het tanende vertrouwen in de wetgevende, rechtsprekende en uitvoerende macht en dat maakt dat ik de neiging amper kan weerstaan om op Facebook zo’n rechters-zijn-pedofiel-meneer alle hoeken van het internet te laten zien.

Maar ik houd me in.

Ik houd me in, want besef net op tijd dat die meneer zijn woede verkeerd uit en ook nog eens tegen de verkeerde mensen, maar dat die woede wel verklaarbaar is. Terecht misschien zelfs.

Want het gaat goed met Nederland en zelfs met de wereld, maar een alsmaar groter wordende groep Nederlanders en wereldburgers profiteert amper van de groei van welvaart en welzijn. Een alsmaar groter wordende groep Nederlanders ziet de wereld veranderen, ziet vertrouwde beroepen verdwijnen en voor hen onbegrijpelijke beroepen ontstaan. Ziet nieuwe inwoners uit verre landen komen en ziet dat die nieuwe inwoners zich vooral in hun wijk settelen. En dat die nieuwe inwoners de wijk veranderen en dat dit aanpassing behoeft – en dat ze daar aan de andere kant van het dorp of de stad geen boodschap aan hebben, omdat daar louter huizen van vijf ton en meer staan.

Een alsmaar groter wordende groep ziet de eigen werkzekerheid verminderen, de status van de eigen straat afnemen, de taalbarrière met buren toenemen en besluit dat het tijd wordt om in protest te komen. Ze blokkeren een weg om mensen tegen te houden die schijnbaar iets willen afpakken, waarvan ze geen idee hebben waarom dat afgepakt moet worden. Of ze blokkeren die weg niet zelf, maar hebben en uiten sympathie voor die blokkerende gevoelsgenoten.

En als er dan een rechter besluit dat zoiets niet kan, dan is het tijd om echt boos te worden.

Dan is het tijd om te laten weten dat zwarte piet misschien racistisch gevoeld wordt, maar niet zo bedoeld is. Dat het onbehaaglijk voelt als die kritiek komt van mensen waar je je niet zo gemakkelijk toe verhoudt. Dat het mensen zijn die jouw gevoel versterken van ontheemd zijn in eigen land. En dat je best snapt, dat dit onterecht is. Dat die mensen er weinig aan kunnen doen dat jij dat gevoel hebt. En dat je best snapt dat je onbehagen voortkomt uit iets dat dieper zit. Het gevoel de aansluiting te missen bij al die te snelle veranderingen. Het gevoel achterop te raken.

En als je dat allemaal niet kunt verwoorden, dan doe je dat korter. Dan schrijf je op Facebook dat de rechters in Nederland seniel, links en pedofiel zijn.