Voor kinderen die de leugens van hun ouders nog geloven ben ik een sint van niks, maar zet me in een zaaltje met jongeren boven de achttien en het wordt feest. ‘Als jullie je even omdraaien, dan kan Sinterklaas stiekem zijn baard naar beneden trekken en fatsoenlijk een glas bier achterover slaan.’

Afgelopen maandag trad ik in een tweedehands bisschopsjurk en met een geknakte mijter op mijn hoofd (zet er een stokje in en hij staat weer fier rechtop) op voor scouts boven de achttien. Het werd een gezellige avond. ‘Zo jongeman, kom jij eens bij Sinterklaas op schoot’, doet het altijd goed. Hoop gelach.

Vooraf had ik het niet overwogen, maar ter plekke besloot ik alleen jongemannen op mijn knie te nemen. Ergens in mijn hoofd waarschuwde een stemmetje dat ik de dames beter kon laten staan.

De enorme aandacht voor seksueel misbruik en ander grensoverschrijdend gedrag bracht ons veel goeds – wat te lang onbespreekbaar was en daarmee zelfs oogluikend toegelaten, komt eindelijk ‘out of the open’. Dat is goed. Wat ook goed is: mannen die echt zeker weten nooit verkrachtend, aanrandend, vernederend, potsierlijk masculien of seksistisch te zijn geweest – ook die mannen denken nu na over hun doen en laten.

Ik schreef er al eens over. Wie te lui is om op de link te klikken: het gaat over mannen die echt oprecht proberen net en beschaafd te zijn en die het ondanks dat zo nu en dan niet kunnen laten badinerend en besmuikt lachend met seksegenoten te praten over ‘die met die dikke kont’. Mocht u dit lezen en een man zijn: tien tegen één dat u zich hierin herkent. Net als de schrijver van dit stukje.

Inmiddels ben ik bijna twee maanden verder en bekruipt me het onaangename gevoel dat we met aanranding, seksisme, verkrachting en ander vuig gedrag ook nog iets met dat badwater weggooien dat kostbaar is. We gooien vrijmoedigheid weg. En zodra we dat weg hebben gegooid, blijft er slechts muffe preutsheid over.

Seks moet altijd een beetje taboe blijven, want juist de geheimzinnigheid die bij dat taboe hoort maakt het zo lekker. Maar tegelijkertijd moet het ook gewoon zijn. We gaan vooral niet met een vage bekende babbelen over wat we op dat gebied doen en zouden willen doen – maar die gereserveerdheid moet niet ontaarden in een verstikkend zwijgen. Een zwijgen, dat dan weer leidt tot schaamte als norm.

Want juist die Victoriaanse preutsheid leidt tot frustraties en daarmee tot ongezonde uitwassen, waaronder grensoverschrijdend gedrag en daardoor uiteindelijk vrouwen die terecht heel hard #metoo roepen.

Iets van een gezonde balans hebben we dus nodig.

Iemand een idee wat die balans is en waar we die vinden? Wie het weet, mag het zeggen. U doet er Sinterklaas een plezier mee.