Zo vind je nog eens wat. Bij het leeghalen van de slaapkamer van één na oudste, zes jaar nadat hij het huis uit ging en dus mocht het onderhand wel, vind ik onder zijn bed een vriendenboekje. Zoon had in die tijd weinig vrienden of het boekje boeide hem niet zo, in ieder geval zijn er maar een stuk of zes pagina’s beschreven.

Voor wie het fenomeen niet kent: in die boekjes schrijven vriendjes wat ze later willen worden, wat hun lievelingseten is, hun lievelingsvak op school en wat ze je toewensen. Ze plakken ook een foto van zichzelf in. De boekjes zijn op het moment dat kinderen ermee leuren (‘Jij hebt nog niks in mijn boekje geschreven’!) best aardig en vele jaren later heel leuk. Hoe langer de tijd verstrijkt, hoe boeiender de boekjes worden.

Dit boekje is boeiend, want ik vind het bijna twintig jaar nadat vriendjes erin schreven. De eerste pagina’s zijn voor mijn zoon zelf. Ik lees dat zijn lievelingsvak de bouwhoek is, Smurfhouse zijn favoriete pophit en als hij later groot is, wil hij papa worden. Gelijk heeft ie. Lievelingshobby’s: Nintendo en jarig zijn. De teksten zijn geschreven toen hij in groep 1 van de basisschool zat en toen kon hij nog niet schrijven. Zoon dicteerde, moeder notuleerde.

De laatst beschreven pagina’s zijn voor zijn jongere broertje. Geen nette ronde letters dit keer, zoals moeder die schreef. Het zijn robuuste, dansende blokletters. Ze vormen woorden met aandoenlijke schrijffouten. Jonger broertje wil later brandwir worden, houdt niet van vegten en speelt op de peuterspeelzaal graag in de popenhoek. Zijn wens voor grote broer: ‘Dat je nojt doot zal gaan’.

Er moet nog een bed worden afgebroken, een klerenkast leeggehaald en ritjes naar de milieustraat gemaakt. Maar dat moet allemaal even wachten. Papa wentelt zich behaaglijk in nostalgie.

Via de gezins-groepsapp gaan even later de foto’s van de pagina’s rond. Bij vrouw, kinderen en aanhang van kinderen hebben ze hetzelfde effect als bij pa. ‘Heel schattig’ en ‘Zo lief’ wordt er getikt. Tot een paar uur later iemand aan het rekenen slaat. Wanneer dat die tekst van jongste zoon geschreven is? Hoe oud ben je als je op de peuterspeelzaal in de popenhoek zit? En hoezo, kon jongste zoon toen al schrijven? ‘Nou weet ik het weer’, besefte de eigenaar van het vriendenboekje. ‘Ik heb dat verzonnen toen ik een jaar of 7 was. Geschreven alsof ik hem was. Expres spelfouten en zo.’

Nepnieuws is van alle tijden.