Columns > Het notitieboekje van mijn moeder

Het notitieboekje van mijn moeder

 

De allerlaatste spullen van mijn moeder zijn afgelopen zaterdag verdeeld. Mijn zus had appeltaart gebakken en mijn zwager hapjes voor bij de borrel en op de eettafel werden de spullen uitgestald.

Een mens houdt maar weinig over na verhuizing van een hoekhuis naar een aanleunwoning naar een kamer in een verpleeghuis naar een kleinere kamer in verpleeghuis. Wat kapotte horloges, incomplete oorbellensets, twee kleine Perzische tapijtjes, theelepels ter gelegenheid van het trouwen van Juliana met Bernard en twee doeken van nooit doorgebroken schilders.

En ineens was daar dat notitieboekje. Formaat A6 of zo. Pagina’s zonder lijntjes, waarvan er maar een stuk of zes beschreven zijn. Mijn broer denkt dat ze haar aantekeningen een jaar of vier voor haar overlijden maakte. Hij had aangekondigd haar mee te nemen naar een meneer die vragen zou stellen. Of ze een klok kon tekenen, wat voor jaar het was, wat de namen van haar kinderen waren en wanneer die zoal geboren waren.

Mijn moeder ging oefenen, zo blijkt uit het notitieboekje. Op de eerste pagina zie ik de namen van mijn broer, zussen en mezelf met daarachter onze verjaardagen. Ik sla om en zie op de linker pagina hetzelfde overzicht. Plus de verjaardag van mijn vader. ‘Henk 28 januari.’

Op de rechterpagina: ‘Trouwdag 19 augustus Trouwdag’ en daaronder ‘sterfdag Henk’. Geen datum. Op dat moment ging vast de telefoon, stond er iemand voor de deur, kookte de melk over of kon ze er niet opkomen. Ik sla weer om. Weer de namen van haar vier kinderen en de verjaardagen. ‘Geboren alle in Venray’, staat eronder. Geen speld tussen te krijgen.

De volgende pagina links. Het schrift is wat minder strak, de verjaardag van mijn broer staat niet helemaal in lijn met zijn naam. Maar de namen en data kloppen. Rechts hetzelfde lijstje. Zou ze gespiekt hebben van de linker pagina? Bij mijn broer staat zijn geboortejaar erbij.

Ik blader verder. Weer vier namen en dit keer drie complete verjaardagen. Ik ben van januari, weet ze nog. Het cijfer 10 ontbreekt. Weer die telefoon, die bel of de overkokende melk. Op een andere pagina ben ik op 11 januari geboren.

Weer sla ik om. En dan lees ik over bloemen. Namens de kleinkinderen rode en namens de achterkleinkinderen witte. Ik lees dat het lied van Edith Piaf nog geregeld moet worden en wat het mailadres is van de mevrouw van de Dela.

Het is een ander handschrift. Van een zus.

(Dit is echt het laatste blog over mijn moeder. Beloofd.)