Omdat ik niet zo’n boekenlezer ben, kende ik Ester Naomi Perquin niet. Tot gisteren. Want gisteren stond de schrijfster in de Volkskrant. In de rubriek ‘Breaking news’ zei ze wat over de Twitter-schermutseling van schrijver-columnist Bas Heijne (NRC) met oud-politicus Wouter Bos.

Heijne vindt dat politici Het Grote Verhaal kwijtraken. En Bos vindt dat politici nu eenmaal dag in dag druk zijn met meerderheden vinden, compromissen sluiten en het hoofd boven het water van de Hofvijver houden. En de kiezer snapt dat onvoldoende, mokt Bos.

Perquin mist Het Grote Verhaal net zo erg als Heijne. Ze voegt er aan toe dat de kiezer dat handjeklap van politici best begrijpt. Maar politici moeten vertellen hoe ze bruggen bouwen, ‘wheelen en dealen’ en dat ze tegelijkertijd nog steeds dat Grote Verhaal koesteren. Politici moeten volgens de schrijfster vertellen dat ze het ongelofelijk klote vinden dat ze moeten inleveren omdat ze graag de lat hoger wilden leggen. Omdat ze die liberale, socialistische, christendemocratische of sociaaldemocratische visie hebben. Omdat er toch echt die droom is die de politici zo graag zouden willen verwezenlijken. In plaats daarvan selecteren partijen ‘mensen met een olifantshuid die een dubbele agenda hebben’.

Eindelijk iemand die mij, een niet al te belangrijk en tegen bierkaaien vechtend eenmanspartijtje in een Brabants dorp, snapt.

‘Geef het toch een kans,’ zei een raadslid donderdagavond tegen me, nadat ik fulmineerde tegen het instituut sociaal wijkteam. ‘U doet net of er verkiezingen zijn,’ besloot een andere volksvertegenwoordiger omdat ik in schriftelijke algemene beschouwingen had gepoogd mijn Grote Verhaal uiteen te zetten. ‘Uw betoog wekt wrevel op,’ mopperde een derde raadslid.

‘Veel wijkraden zijn er echt niet aan toe,’ zei de wethouder als reactie op mijn voorstel om delen van het gemeentegeld over te dragen aan wijken en buurten. Zodat ze daar zelf hun groenonderhoud, welzijn en zelfs zorg kunnen inkopen. Geen reactie op de visie achter het idee. Een visie die gaat over autonomie, welbevinden en verbinding tussen mensen. ‘Op 8 december is er een bijeenkomst met wijkraden en daarna zien we wel.’

Ik snap best dat ik als eenmansfractie de van keukentafel naar keukentafel wandelende sociale wijkteams niet kan opheffen. Ik snap best dat ik, nog steeds als diezelfde eenmansfractie, de democratie niet kan vervolmaken. Wat ik wel kan is, zoals Heijne en Perquin het noemen, Het Grote Verhaal vertellen. Wat ik wel kan is in openbaarheid – en dus niet in een dorps coalitieoverleg een half uur voor de raadsvergadering, moties en amendementen aftikkend – vurige pleidooien houden en mijn verlies nemen.

Tot slot een citaat van Perquin, overgeschreven uit de Volkskrant van gisteren: ‘De kiezer weet heus wel dat een politicus concessies moet doen. Maar je wilt de pijn zien, die dat doet. Ik wil een politicus die gaat stampvoeten of huilen omdat zij het systeem net zo frustrerend vindt als ik. Zolang dat niet gebeurt, voel ik mij niet vertegenwoordigd.’

Beste Schijndelse raadsleden, wij zijn de kleine, lokale politici. De politici die het dichtst bij de dorps- en gemeentegenoten staan. De politici die het best in staat zijn om grote verhalen te vertalen naar de praktijk in straten en wijken.

Laten we vechten, strijden, tieren, smeken, winnen en verliezen.