Zo was ik ooit op een bijeenkomst van baasjes van communicatiebureaus en daar trad zo’n directeur-eigenaar op als spreker. ‘Ik ben van holle communicatie’, zei hij. Hij had meteen mijn aandacht. Negen van de tien PR-, reclame- en communicatiebureaus waren in die tijd ook van holle communicatie, maar deze meneer was de eerste die het ruiterlijk erkende.

Het duurde even dat ik begreep dat hij niet van holle communicatie was, maar van Holle Communicatie. Zijn bureau heette zo en dat was niet omdat ze daar de schaamte voorbij waren, maar omdat de oprichter Holle heette.

Zojuist via Google het bureau opgezocht en ik kwam niet verder dan een vermelding op LinkedIn – iemand die daar tot 1994 werkte en daarna naar Kuala Lumpur vertrok.

‘Ik heet nou eenmaal zo’, zei meneer Holle me na zijn presentatie destijds. ‘Maar niemand heeft u toch verplicht om uw bureau uw achternaam te geven?’, wierp ik tegen. Waarop hij zei dat mijn bureau Van Voorst Communicatie heette – wat in die tijd ook zo was. Waarop ik niet zei dat ik het bureau niet mijn naam had gegeven als mijn achternaam Lege was geweest.

Want dat bedacht ik net pas, toen ik aan dit stukje begon.

Waarom ik deze allang verdronken hoogbejaarde koe uit een sloot trek? Omdat ik afgelopen week in Heerlen was. Die stad hangt, net als zowat overal, vol met verkiezingsposters. Ik ben erg van lokale politiek en hield me al rijdend door Heerlen daarom netjes aan de maximum snelheid. Wilde geen foto, logo en kreet missen. En zo viel mijn oog op lijst 4.

Hart-Leers.

Ik was in Heerlen vanwege een afspraak met een baas van een communicatiebureau. En nee, die baas heet niet Holle. En heeft sowieso zijn winkel niet naar zichzelf vernoemd.

Wat voor een malloot die naam Hart-Leers had bedacht, vroeg ik de baas. ‘Leers’, antwoorde hij. Of die meneer Leers tijdens raadsdebatten nooit naar zijn hoofd geslingerd kreeg dat ie hard leers is, vroeg ik daarna. ‘Vast wel’, zei de baas.

Ga er maar aanstaan, een goede naam voor een partij bedenken. In Schijndel hadden we ooit een ouderenpartij. De oprichters hadden de naam Senioren Schijndel bedacht en als onbezoldigd journalist van de lokale omroep vroeg ik de voorman destijds of we die naam mochten afkorten. ‘Jazeker’, antwoordde de lijsttrekker.

Uiteindelijk werd de SS overgenomen door de lokale afdeling van het CDA en dat was voor iedereen beter.