Poging twee om met u de geneugten van het doemdenken te delen. Poging één mislukte, want mondde uit in een stuk over Koot en Bie, de bedenkers van het prachtige begrip doemdenken.

Voor wie van na die tijd is en het woord nog niet eerder hoorde: 1. foei; 2. doemdenken is aan depressie grenzend somberen over de toekomst.

En dan zijn we bij het thema klimaatverandering. Een natte vinger-onderzoek van mij leidde tot de vaststelling dat er vier type mensen zijn voor wat betreft het denken hierover. Dit zijn ze.

1. De bezorgde edoch optimistische groenmens. De gedachte: ‘De klimaatverandering is een feit en is veroorzaakt door De Mens. En De Mens kan er nog steeds wat aan doen. Ga vegaburgers eten, ontwikkel vliegschaamte, ga klimaatspijbelen en stem op Jesse Klaver’.

2. De fan van alternatieve feiten die door de mainstream-media zo gruwelijk worden genegeerd. Type 2 zegt: ‘De klimaatverandering is een feit en is een natuurlijke ontwikkeling. We klimmen uit de kou van de kleine ijstijd die een paar eeuwen geleden voor prachtige schilderijen van schaatsende Hollanders zorgde. Bij dat klimmen hoort dat het alsmaar warmer wordt. Leuk of klote, wat u wilt. Maar blijf lekker vliegen, eet half om half gehakt en stem Baudet’.

3. Trump: ‘De klimaatverandering is een hoax. Fakenews. Verder geldt hetzelfde als bij 2: eet stevige burgers, vlieg in een privéjet, stem op mij en grijp ze bij hun poesje’.

4. De doemdenker: ‘De klimaatverandering is een feit, is veroorzaakt door De Mens en er is geen sikkepit tegen te doen’.

Ik ben type 4. Type 4 denkt niet dat het te laat is. Welnee. Het tij is nog te keren. Maar type 4 weet dat er niks gekeerd wordt. Om met Koot en Bie te spreken: en wel hierom.

Mensen hebben in de hele geschiedenis van de mensheid nog nooit iets gedaan of gelaten om onheil te voorkomen, tenzij dat onheil overduidelijk, onomstreden en dus bewijsbaar was – en dan moest dat onheil ook nog eens de mensen persoonlijk én op de hele korte termijn raken. Alleen dan zouden mensen kreunend en steunend bereid zijn om wat te doen.

De relatie vliegen en klimaatverandering mag dan wel zo duidelijk als wat zijn, als ik uit een vliegtuig stap merk ik niet meteen dat mijn kwaliteit van leven is verminderd. Integendeel: ik had een reden om ergens heen te vliegen en ben blij dat ik ben waar ik wezen wil. ‘Waar is die huurauto nou waarmee we naar ons met airco uitgeruste appartement kunnen racen?’

Wat me uit het vliegtuig houdt is dit dreigement: ‘Als je nu in dit vliegtuig stapt, verdrinken morgen al je kinderen’.

Maar de boodschap is: ‘Als je nu in dit vliegtuig stapt en tweehonderd andere mensen doen dat ook en wereldwijd stappen vandaag een paar miljoen mensen zoals altijd in vliegtuigen en dat doen mensen 365 dagen per jaar en dat blijven ze de komende jaren doen, dan verdwijnen er ooit – geen idee precies wanneer – eilanden in de Grote Oceaan onder de zeespiegel. Eilanden waar je nooit bent geweest en nooit van plan bent naartoe te gaan en waar je niemand kent. En o ja: je kleinkinderen krijgen vast ook last van de Co2-uitstoot van vliegtuigen. Maar als jij nu stopt met vliegen, dan maakt dat voor je kleinkinderen geen jota uit. Want andere mensen blijven vast vliegen.’

Mijn idee: toon u een geëngageerd mens, bewust van de klimaatverandering en leef er ondertussen lekker op los. Word doemdenker.