Mijn kleindochter van iets meer dan vijftien maanden heeft een mobieltje. Geen echte – het is een stuk plastic dat er uitziet als een iPhone 8 64 GB en waar je niks mee kan. Behalve vasthouden en tegen je oor drukken. En dat is wat mijn kleindochter ermee doet.

Op een verlate sinterklaasavond kreeg mijn kleindochter puzzels, een wandelwagentje van riet met een door schoondochter gehaakte sprei en nog wat andere leuke dingen. Kleindochter pakte ze uit met één hand, want in de andere zat dat mobieltje. ‘Zal papa dat ding even vasthouden?’ werd beantwoord met het fronzen van wenkbrauwen. Kleindochter weet hoe belangrijk het bezit is van dat bijna-echt-mobieltje. Want ze ziet er haar ouders, grootouders, tantes en ooms mee. Dag in dag uit.

Sinds een jaar of twee staat mijn mobiel in de vliegtuigstand tijdens gesprekken en autoritten. En voel ik me bezorgd tijdens gesprekken en autoritten. Welke Facebook-update mis ik? Welke zoon of dochter probeert me te bereiken via WhatsApp? Wat is het brekend nieuws dat Nu.nl me tevergeefs probeert door te geven? Ben ik weer volgers kwijtgeraakt op Twitter?

Van een van mijn kinderen hoorde ik dat het altijd nog erger kan. Dat die onafgebroken mobiele bereikbaarheid onder jongeren leidt tot onafgebroken zichtbaarheid en dat die onafgebroken zichtbaarheid weer leidt tot een continue campagne – een campagne over imago en reputatie. Kijk eens hoe leuk ik het heb. Kijk eens hoeveel vrienden ik heb. Kijk eens wat voor olijke dingen ik doe. Kijk eens wat voor druif ik ben.

De instagrammende jongeren zijn niet alleen druk met hun gewenste imago te verspreiden, ze zijn ook druk met het monitoren van wat al die anderen doen. Die anderen die het schijnbaar nog leuker hebben, nog meer vrienden hebben, nog olijkere dingen doen en geen druif maar een druiventros zijn.

Wie twintig jaar is, is top of the bill of depressief.

Wie twintig jaar is, zou ongemerkt de eigen mobiele telefoon moeten kwijtraken. En er stiekem een stuk plastic voor terug moeten krijgen. Een bijna echt mobieltje waar je niks mee kan en dat je prima kunt vasthouden en tegen je oor houden. Terwijl je met een hand tentamens maakt, fietst, handen schudt, boterhammen smeert en leeft.