De binnenstad van Den Bosch wint het op zowat alle terreinen van Eindhoven, vatte ik een paar dagen geleden de resultaten van een onderzoek samen. Ik deed dat in een tekstje, geschreven in opdracht van een van die twee gemeenten.

Mag u raden welke gemeente dat nieuws door mij de wereld in liet slingeren.

Tijd dus om Eindhoven te ondersteunen. Bij gebrek aan een goede winterjas togen mijn vrouw en ik naar de grootste en op pakweg twintig na gezelligste stad van Brabant.

‘Hij is te groot’, zei mijn vrouw toen ik een mais-geel gewatteerd jack probeerde. ‘Bij de schouders valt ie te ruim.’ Ik bekeek mezelf in de spiegel en maakte mezelf wijs dat het meeviel. Want de XL, het maatje kleiner, had ik al geprobeerd en die was echt te krap. Ik wilde deze jas, deze XXL.

‘Het kan best hoor.’ Dat zei ik niet, dat zei een mevrouw die een meter of drie verderop op een verhoginkje zat. ‘Hij is ruim. Maar niet te groot.’ Ze keek er bij als een schooljuf die een bedremmeld kind aanmoedigt om die spreekbeurt toch maar te houden.

Er kwam een andere dame bij, ik gok de dochter van de vrouw. ‘Wat vind jij?’, vroeg de vrouw op het verhoginkje. ‘Waarvan?’ vroeg de waarschijnlijke dochter. De vrouw wees naar me. ‘Die jas.’

‘Voor Erik, die jas?’ Ik zag wenkbrauwen fronsen.

‘Nee niet voor Erik, voor die meneer.’

Haar gezicht klaarde op. ‘Leuke jas. Jammer dat ie zo groot is.’

De jas ging terug aan de klerenhanger. Een nieuwe jas werd me door mijn vrouw aangereikt. ‘Ik wens u succes’, zei de vrouw op het verhoginkje. Ze stond op en liep met haar mogelijke dochter van ons vandaan. ‘Maar ik ben er nog niet uit’, zei ik. ‘U kunt nog niet gaan.’ De vrouw lachte en zei dat ik het verder zelf maar moest zien te redden.

Zo haalt Eindhoven Den Bosch dus nooit in.