U wist het vast niet, maar uw gemeente is met maar liefst ruim honderd organisaties en instellingen in zee gegaan om de jeugd van die gemeente goede zorg te bieden. Dat is geen overbodige luxe, want uw gemeente is sinds begin dit jaar verantwoordelijk voor het wel en wee van zowat alle jongeren. Of het nu gaat om pleegzorg, jeugdbescherming, jeugdreclassering, de geestelijke gezondheidszorg van 18-minners en de steun aan licht verstandelijk gehandicapte pubers: u mag er de gemeente op aankijken.

Was ik wethouder jeugdzorg, ik zou er nerveus van worden.

Eén van die instellingen die in mijn regio voor de licht verstandelijk gehandicapten, LVG-ers in het lelijk ambtenarenjargon, actief is: La Salle. Het hoofdkantoor zit in Boxtel, maar ze zijn ook in ’s-Hertogenbosch te vinden.

Gisteravond bezocht ik een avond over de jeugdzorg en daar kwamen mensen van La Salle langs. Het was een presentatie om niet snel te vergeten. De manager die de boel aan elkaar mocht praten, gaf zichzelf een bescheiden rol en duwde twee jongeren die daar in Boxtel wonen microfoons in de handen.

Het was voor de mensen in de zaal even wennen; het optreden van de jongeren was geen kort intermezzo, geen gimmick – dat optreden wás de presentatie. Daar bij La Salle kwamen ze op het vanzelfsprekende en tegelijkertijd unieke idee om de verstandelijk gehandicapten serieus te nemen. Zo kon het gebeuren dat één van de jongeren daar solliciteerde op een kantoorbaantje bij La Salle en werd
aangenomen.

Daar blijft het niet bij, bij La Salle. Jongeren daar schuiven aan als er een vacature is en zijn dan onderdeel van de sollicitatiecommissie. Dat leidt tot bijzondere taferelen. Terwijl de professionals zich het hoofd buigen over opleiding, ervaring en kernkwaliteiten, vraagt zo’n jongere aan de beoogd nieuwe directeur: ‘Heeft u kinderen?’ En als die man of vrouw dan ja zegt: ‘Straft u uw kinderen wel eens? En hoe doet u dat dan?’

Die vragen had het hoofd Personeelszaken niet kunnen bedenken. Ze hebben nog zo’n vraag in petto. ‘Hoe noemt u ons?’ De beoogd directeur hapt even naar adem en vraagt dan, ietwat onzeker: ‘Cliënten?’

Fout. ‘We zijn jongeren.’

Ik zat in een zaaltje, hoorde het aan en schaamde me dat ik het bijzonder vond – dat ze daar bij La Salle verstandelijk gehandicapten serieus nemen.