Voor wie de meest innovatieve vorm van betalen wil leren kennen, ga naar de Naturentuin – stomme naam, inderdaad – bij Goirle. Die tuin ligt hemelsbreed iets minder dan honderd meter van de grens met België, op een forse steenworp afstand van een voormalig klooster waar het op het terras altijd mooi weer is.

Tenminste, de twee keren dat ik er was.

De Naturentuin is een wonderlijk, half bedacht en aangelegd en half spontaan gegroeide tuin, waar de rode kool zijn bladeren tegen bloeiende afrikaantjes wrijft en waar behoorlijke zeldzame insecten pas zichtbaar zijn als je eigenaresse Anneke mee laat lopen. ‘Daar zit ie, de gouden tor. Al is de schild qua kleur meer koper, vind je ook niet?’ En of we de koninginnenpage al hebben gezien. Die prachtvlinder is pas net ontpopt.

Er liggen vleugels van precies zo’n vlinder op een tafel. En nee, het diertje is niet weer opnieuw gaan poppen. ‘Waarschijnlijk is de vlinder gedood en opgegeten door een libelle of zo. De vleugels blijven dan achter.’ De natuur is niet alleen maar leuk, vindt Anneke. En libellen moeten nu eenmaal ook eten.

De Naturentuin sluip je niet zomaar binnen zonder te betalen. De entree kost twee euro’s en vijftig centen per persoon. Voor dat geld loopt Anneke even met je mee, zie je groenten, bloemen, struiken en bomen ongeordend en dus verrassend door elkaar aarden en groeien en worden kleuters en peuters verrast met een kaboutermuseum en een kaboutercamping. ‘Kabouter Pluismuis was er vanmorgen even, maar ik geloof niet dat je hem nu tegenkomt. Maar kijk maar, je weet maar nooit.’ En dat dan zonder glimlach of knipoog.

Maar eerst moet er worden betaald. Met mobiel betalen kan hier niet. De mobiele telefoon laat afwisselend weten dat je welkom bent in België en dan weer in Nederland en daar hoef je geen stap voor te verzetten. 3- en 4G klappen er nogal eens uit en wie vraagt om een wificode krijgt slechts een verbaasde blik als respons.

Pinnen kan om die reden ook niet. ‘Het internet is hier flut.’

Een van ons heeft een briefje van 50. ‘O nee, daar doe ik niet aan. Al dat gedoe met wisselgeld. Daar ben ik echt helemaal mee gestopt.’ En zo bedacht Anneke van de Naturentuin de meest nieuwerwetse vorm van betaaltransacties.

‘Maak het maar over als je thuis bent.’

‘En dan zeggen de mensen dat ze dat doen en laten ze het afweten. Kunt u naar uw geld fluiten’, waarschuwen we.  Anneke schudt het hoofd. ‘Nog nooit meegemaakt.’

(Ik ga deze tekst mailen naar Rutger Bregman. Er komt vast nog een nieuwe editie van ‘De meeste mensen deugen’ en deze ervaring mag daarin niet ontbreken.)