Een probleem onderkennen leidt niet automatisch tot een oplossing voor het probleem. Ik ben gemeenteraadslid en maak me oprecht zorgen over de armoede waarin veel mensen in mijn gemeente leven. Wat best plezierig is: alle negentien raadsleden in mijn gemeente tobben er ook mee. Dat leidde tot een idee van één van de fracties in onze raad: we gaan een conferentie houden over armoede met zowat alle lokale hotemetoten die op dat gebied wat te melden hebben. Een conferentie die de raadsleden munitie gaat geven om stevig beleid te maken. Alle raadsleden staken direct hun hand omhoog: ‘Eens! Goed plan!’

Als we niks tegen armoede kunnen bedenken, laten we er dan in ieder geval over praten.

Zet een hoop vrijwilligers en professionals met kennis van zaken en met het hart op de goede plaats bij elkaar, doe er wat getuigenissen van ervaringsdeskundigen bij en je hebt een boeiende bijeenkomst. Zelden maakte ik een conferentie mee waarbij alle deelnemers zo enorm oprecht willen dat het beter wordt voor de mensen met een krappe of zelfs lege beurs.

Iemand van de woningcorporatie hield tijdens één van de deelsessies een gloedvol pleidooi voor meer actiegerichtheid, out-of-the-box-denken en vooral creativiteit. Ik bedacht meteen zo’n idee van buiten de doos, maar dat vond hij dan weer niet je dat. Want nee, Laurens, het zit ‘m niet in huurverlagingen.

In datzelfde zaaltje werd vastgesteld dat ‘mijn’ gemeente zo ongeveer alle speelruimte benut om mensen in armoede steuntjes in de rug te geven. Wie een bijstandsuitkering heeft, is automatisch collectief verzekerd, wie een inkomen tot 120 procent van de bijstand heeft komt in aanmerking voor extraatjes en ongeveer 80 procent van die mensen vraagt er ook om. Dat is in vergelijking met andere gemeenten veel, zo hoorde ik gisteravond.

Aan het einde van de bijeenkomst presenteerden woordvoerders van subgroepjes de uitkomsten van denk- en praatwerk. Kennis delen, samenwerken, signaleren, achter voordeuren, preventie, voorlichting en de inzet van vrijwilligers – van die dingen.

Pas vanochtend begon het tot me door te dringen. Dat al die betrokken mensen geen één idee hadden bedacht waarvan ik een stevige motie zou kunnen maken. Waarmee de gemeenteraad nieuw beleid zou kunnen maken. En toen plopte een tweet op, gericht aan mij. Eén zin, die haarscherp duidelijk maakte hoe machteloos een gemeenteraad is als het om dit onderwerp gaat: ‘Ga je die wet tegen armoede nou nog aannemen?’